Barako Novel: Pagkamulat 111 (Epilogue)

PAGKAMULAT
Ikalabing-Isang Yugto
by: Ginoong A. Serrez

Distorted dreams... pagod na pagod daw ako sa kakatakbo. Hindi ko alam kung sino’ng mga humahabol sa akin. One moment, isang grupo ng mga kabataang galit na galit sa akin sa hindi ko malamang dahilan; the next, lumalangoy na pala ako't hinahabol ng pating; hindi ko rin malaman kung papaano akong nakapagtago sa likod ng mga puno sa gubat, basta ang mahalaga, nakatakbo ako. Ang lahat ng natatandaan kong kulay - ang suot ng mga nanghahabol sa aking kabataan, ang mga mata ng pating, at ang buong paligid ng pinagtataguan ko - kulay pula. Umiiyak daw ako at takot na takot.

Nagmulat ako ng mata. Disoriented ako at tila hapung-hapo. Ang huling natatandaan ko'y nasa sulok ako ng banyo, pero ngayo'y nakahiga na muli ako sa nag-iisang higaan sa gitna ng kuwarto ng hospital. Hindi naman ganoon kasama ang pakiramdam ko kaya sinimulan kong igala ang aking paningin. Wala si Kuya Kasey, maski na ibang taong nagbabantay. Nakasara ang vertical blinds ng glass panel pero maaaninag ang dilim sa labas. Sa bandang itaas ng puting wall sa mismong harap ng higaan ko nakasabit ang orasan. Alas-otso y medya na pala ng gabi!

Marahan akong bumangon, muli'y nakaramdam ng bahagyang pagkabalisa. Gumugulo pa rin sa isip ko ang mga pangyayari kaninang umaga, hanggang sa makatulog ako sa sulok ng banyo. Naalala ko ang intravenous antibiotic na ininiksiyon sa akin ni Dr. Ken. Maaaring iyon ang dahilan kung bakit nawalan ako ng malay at natulog ako sa ganoong kalagayan. Maaaring delayed lang ang reaction ng gamot?

Nakakaramdam pa rin ako ng antok, subali't masakit na ang katawan ko sa paghiga, at nararamdaman ko rin ang tila pamamaga ng aking mga mata. Higit namang magaan ang pakiramdam ko ngayong naipahinga ko na ang katawan at utak ko.

Namataan ko sa gilid ng mesa ko ang tatlong tray ng pagkaing hindi man lang nagalaw. Hindi siguro ipinaligpit kanina para sakaling magising ako'y makakain man lang kahit kaunti. Subali't hindi pa rin ako ginugutom gayong halos isang buong araw akong hindi kumain.

Muli akong dinalaw ng mga alalahanin. Napatungo ako't pilit iwinawaksi ito sa isipan ko. Hindi ko na napansing bumukas ang pinto at nakatunghay na pala si Kuya Kasey sa akin. Matagal na pala siyang nakamata sa akin ng mapansin ko siya. Bahagya akong nagulat, pero nang malaman kong siya iyon ay tila tinabangan ako.

"H-how are you f-feeling?" bantulot niyang tanong. Hindi ako sumagot, nag-iwas ako ng tingin. Wala ako sa kondisyon na sagutin ang tanong na iyon, at pakiramdam ko'y wala rin ako sa kondisyon upang kausapin siya. Kanina lamang ay pinagsaluhan namin ang isang adventurous exploration, pero ngayo'y tila may malaking pader na nakaharang sa pagitan namin. Matagal siyang naghintay subali't walang salitang lumabas sa bibig ko. Kapagdaka'y tila napahiya ito, at narinig ko na lang ang marahang pagsara ang pinto upang marahil ay bigyan ako ng pagkakataong makapagsarili. Iniwan niya akong mag-isa.

Bumuntong-hininga ako ng mapadako ang tingin ko sa isang may kalakihang card na nakasandal sa isang basket ng prutas na nababalot pa sa kulay asul na plastic wrap. Ngayon ko lang ito nakita kaya curious ako kung kanino galing.

"Get Well Soon, We Miss You... The Riots."

Dinalaw siguro ako ng mga ka-team ko. May kani-kaniya silang mga message sa card. Binasa ko ang lahat, mga pangkaraniwang "Pagaling ka," ang mga mensahe sa akin ng iba, subali't tatlo lamang ang rumehistro sa utak kong mga messages, sa ka-team naming paborito akong asarin dahil hindi ako madaling mapikon, si Hudson, at ang dalawa rito'y kina Yancy at Coach Dim.

"Just great! Kung kailan malapit na ang championship, saka ka pa nagkaganyan... Kulang ka kasi sa ligo. Maligo ka kaya araw-araw para hindi ka madaling malamigan. Tuloy, nagsa-suffer kami. Kahit papaano, na-miss kita. Bah, wala akong naaasar dito eh. Pagaling ka na kasi! Bilis!” - Hudson

"May dinaramdam ka pala, hindi mo man lang kami nasabihan. Nagulat na lang kami nang ibalita ni Coach na na-ospital ka. Buti naman, hindi grabe. Pagaling ka agad, 'tol. Promise, pag gumaling ka kaagad, ililibre kita ng banana cue sa kanto. Samahan ko pa ng gulaman... hehehe." - Yancy

"The team needs you. You are a great asset to my team and I would really appreciate it if you could get fit the soonest possible time. So, I'm expecting you to be dragging your sorry ass to next week's practice, okay? Smiles" - Coach Dim

Nangiti ako sa mga messages nila. Touching pero may humor. Nakaramdam ako ng panghihinayang dahil tulog ako maghapon. Kung dumalaw sila, sana man lamang ay nakita nilang nagagalak ako sa pagdalaw nila sa akin.

Muli na namang sumagi sa isip ko ang nasaksihang ginagawa ni Coach Dim at Yancy pero nagdesisyon akong palisin kaagad ang isipang iyon. I don't want to torture myself anymore. Pababayaan ko sila kung kaligayahan nila iyon, wala akong pakialam kung hindi naman ako naaagrabyado.

Kinapa ko ang kalooban ko pero wala talaga akong madamang galit. Kung tatanungin ko nga ang sarili ko, hindi ko masasagot kung ano ba ang dapat kong ipagsintir. Isa pa, tama na sa akin ang makuntento sa ganito. Ang mga alalahani'y kailangang i-discard kong lahat. Lalo ngayo't alam kong pinagpapahalagahan nila ako bilang member ng team, bakit ba ako kailangang maapektuhan kung sa likod ng mga katauhan nila'y nagtatago ang kakaibang pagnanasa? Pare-parehas na silang matatanda... alam na nila kung ano'ng tama at mali. Sila naman ang magdadala nang sarili nilang kasalanan. Bakit ko nga ba kailangang makialam?

Nakapikit pa rin ako at nang matantiya kong naiwaksi na ang negatibong alalahani'y huminga ng malalim bago luminga-linga. Saka ko lang napansin na may isa pang card na nakasandal doon sa basket, natakpan lamang ng hawak ko ngayong may kalakihang envelope. Inilapag ko ang hawak at dinampot iyon. Binuksan ko ito at natuwa dahil galing pala ito kay Tatay Ben. Bubuksan ko pa lang ang envelope ay biglang nag-flash sa isip ko ang namumuwalan niyang mukha habang subo ang titi ko. Heto na naman ako... nagsisimula na naman ako...

Pumikit akong muli at pilit na nilinis ang laman ng utak ko. Inalala ko ang mga kabutihang ginawa sa akin ng matandang lalaki... kasama ng pag-aalala nito na parang isa niya akong anak.

Pinalis ko sa isip ko ang pangyayari dahil kung hindi'y mananatiling makitid ang pananaw ko sa sitwasyon. Ilang sandali ang pinalipas ko bago ko makondisyon ang sarili. Nang mabawasan ang pagkabagabag, saka ko lang tuluyang binuksan ang envelope at binuklat ang card. Hindi ko na nabasa ang nilalaman ng card dahil mula sa loob nito'y bumagsak ang isang naka-fold na papel.

"May sulat pa," bulong ko sa sarili ko. Binuklat ko ito upang basahin ang nilalaman.

Andro,

Pagkatapos mo sanang basahin ay mangyaring pakipunit at itapon sa basura ang sulat na ito. Nakakaramdam ako ng pagkabahala sa nangyari sa atin noong isang araw. Hindi ko alam kung ano'ng lumukob sa akin upang gawin iyon sa iyo. Alam kong may edad na ako pero wala akong maikakatwiran sa inaksiyon ko. Mahirap ipaliwanag. Nais kong malaman mo na hindi ko ito gawain. Nadala lang ako sa sitwasyon. Hanggang ngayo'y binabagabag pa rin ako ng aking konsensiya. Ikaw lamang kasi ang nagturing sa akin bilang kaibigan magbuhat ng lumaya ako at magbagong-buhay. Alam kong naririnig mo na ang mga bulung-bulungang ito kaya ako na mismo ang magsisiwalat ng lahat.

Nakulong ako dahil sa isang bintang na pagnanakaw ng malaking halaga sa kumpanyang pinapasukan ko noon. Masakit isipin, subali't dala ng kahirapan, nadiin ako't nakulong. Sa loob ng kulungan, nababoy ang pagkatao ko. Ginamit ako at niyurakan ang aking pagkalalaki ng mga kapuwa ko bilanggo. Kung sino-sino ang gumamit sa akin, hindi ko ginusto subali't kinailangan kong isuko ang sarili ko upang mabuhay at magkaroon ng proteksiyon. Natatak na sa balikat ko ang pagiging isang parausan sa kulungan. Nababoy ako, Andro, baboy na baboy. Kaya nang mabigyan ako ng tiyansang makalaya ng maaga, nakasilip ako ng pag-asa. Subali't saglit lamang ang pag-asang iyon dahil ako mismo'y nawalan na ng tiwala sa sarili ko.

Ang pamilyang kinagisnan ko'y hindi ko na natagpuan. Ang mga dating kaibigan ko'y nagsisipag-iwasan sa akin. Maraming taon ang binilang ko bago nabalik ang tiwala ko sa sarili ko, at alam kong ang ibang tao'y nahihirapang pagkatiwalaan ako lalo't nalalamang maraming taon ako sa bilangguan.

Dahil sa awa ng may-ari ng paaralan, itinago nila ang tunay kong pinanggalingan at binigyan ako ng pagkakataon. Tuluyan subali't hindi naging madali sa akin ang pagbabagong-buhay ko.

Sampung taon... sampung taon akong nagtiyaga na pakiwari ko'y pinandidirihan ng mga katrabaho't mga estudyante. Tinitiis ko, at ang lagi kong iniisip ay mas mabuting nasa labas ako kaysa nasa loob ng kulungan. Mas malaki ang pagkakataong makapagbagong-buhay. Lagi akong may nakikilala, nakakausap, subali't sa sandaling marinig nila ang kuwentong galing ako sa kulungan ay tila mga bulang naglalaho. Ikaw lang ang kumaibigan sa akin ng halos tatlong taon, pinakamatagal na at nagdarasal akong sana'y madagdagan pa. Bagaman bata ka pa, hindi mo ako itinuring na iba... at gusto kong malaman mong hinahanap-hanap ko ang mga tawag mo sa aking "Tatay Ben."

Alam kong bata ka pa, pero naniniwala akong matalino ka at naiintindihan mo ang kalagayan ko. Alam ko ring nasa ospital ka at nagpapagaling, subali't pakiramdam ko'y hindi ko masasabi sa iyo ng harapan ang lahat ng gusto kong sabihin. Ito lang ang tiyansang may magandang alibi para makasulat ako sa iyo...

Gusto kong malaman mong pinagpapahalagahan ko ang pagkakaibigan natin gayung alam kong malayo ang agwat ng ating edad at pamumuhay. Kung iiwasan mo ako dahil sa nangyari sa atin at dahil sa nalaman mong katotohanan tungkol sa aking pagkatao'y maiintindihan ko. Naisin ko man na sana'y magawa mo akong mapatawad at magawang limutin ang nangyari, mas nanaisin kong ikaw na lamang ang magpasya. Pagpasensiyahan mo na lamang ang nakayanan ko. Ipinagdarasal ko na sana'y gumaling ka agad.

Ang iyong Tatay Ben

Nasaling ng husto ang damdamin ko. Hindi pa pala ganoon kahirap ang pinagdaraanan ko para pahirapan ko ng husto ang sarili ko. Naawa ako sa matandang lalaki. Namamasa ang mga mata ko sa pagluha at naninikip ang dibdib. Tuluyan ko nang pinakawalan ang emosyon at ngayo'y buhos na buhos ang luha ko. Kasabay nito, kung magagawa ko lang, sana'y bumuhos din ang bagabag ko't matutunan kong tanggapin ang mga pangyayari o ang mangyayari pa sa buhay ko.

Inisip ko ang mga nangungusap na mga mata ni Tatay Ben, at ang magiging hitsura niyon sa ganitong klase ng sitwasyon. Kayhirap ng mga dinaanan niyang buhay. Kaya pala ni hindi na ito nag-asawa o nagkaanak gayong may hitsura naman ito kung tutuusin. Nawalan siya ng tiwala sa sarili dahil sa nangawala ang mga taong inaasahan niyang magtitiwala sa kaniya. Ipinakilala niya sa akin ang buo niyang pagkatao na hindi umaasa ng respeto o nang anumang ganti pabalik.

Nakokonsensiya pa ako dahil kung tutuusin, sa pangyayari sa pagitan naming dalawa, binigyan ko siya ng permiso upang gawin niya iyon sa akin. Pero kung ibabase ito sa harap ng batas, kung siya'y lilitisin, maaaring bigyan siya ng kasong child molestation. Ayaw kong makulong si Tatay Ben, at ayaw kong may bumabagabag sa kaniya. Kung maaari lamang ay pumasok na ako sa school this very moment para makausap ko siya at maipakitang walang nagbago sa akin, walang nagbago sa turing ko sa kaniya, gagawin ko. Kung mayroon mang nagbago sa damdamin ko, iyon ay ang pakiramdam na mas lalo siyang napalapit sa puso ko. Napahagulhol akong muli sa nararamdamang bigat ng kalooban... nahahabag ako sa kaniya.

Binasa kong muli ang sulat... at isa pa... at isa pa... at sa paulit-ulit na pagbasa'y lalong bumibigat ang kahulugan ng mga salita dito. Maganda ang pagkakahabi ng mga salita niya at punong-puno ng damdamin. Gusto kong makita siya't yakapin ng mahigpit upang maipadama kong hindi ako lalayo anuman ang nangyari sa amin. Kung sakaling mauulit man iyon sa aming dalawa, tadhana na ang bahala.

Nang makaramdam ako ng pagluwag ng dibdib, pinunasan ko ang mga luha't muli kong itiniklop ang sulat. Pero hindi ko ito pupunitin gaya ng pakiusap niya. Ibinalik ko ito sa sobre kasama ng kaniyang "Get Well Soon" card. Ito marahil ang pinaka-espesyal na mensaheng nagbigay sa akin ng inspirasyon upang gumaling agad... sa pisikal kong karamdaman; at sa emosyonal kong nararamdaman. Kaya itatago ko ito nang mainam at hinding-hindi ko ito iwawala.

Nagpasya akong manubigan sa banyo, at nang makalasa ng mapait sa bibig ko'y nagsepilyo ako agad. Pero pagkatapos noon ay saka ko lang napagpasiyahang pumulot ng ilang pirasong prutas, dahil gaya nga ng sinabi ko, inspirado akong magpagaling.

Habang nginunguya ko ang ikalawang mansanas ay bumukas ang pinto. Si Kuya Kasey iyon kasama ang malapad na nurse, si Rose. Palabiro ito at nakatutuwang kausap. May dala siyang tabletas na ipaiinom sa akin.

"Uy, gising na si pangit..." nakangisngis na bati nito sa akin, "maga pa ang mata! Ano bang pumasok sa isip mo't dinig ko'y d'un ka raw natulog sa banyo? Mantakin mong ang laki mo na'y nagpapabuhat ka pa sa kuya mo... buti na lang at di ka iniiwan ng mabait kong boyfriend kahit saglit. Kumain ka na ba?"

Nadala ako sa pagkangisngis ng nurse. Hindi ito nagpe-fail pangitiin ako dahil matindi ang sense of humor nito. Hindi pa siya nagsasalita, hitsura pa lang, matatawa ka na. Nakangiti akong tumango bilang pagtugon. Palibhasa'y kabiruan, kunwari'y niligawan siya ni Kuya Kasey at ngayo'y mag-on na daw sila dahil napilitan siyang sagutin ito. Salita ito ng salita habang pinaiinom ako ng gamot. Madali niya akong napapatawa, pero sinasadya kong huwag tumingin sa gawi ni Kuya Kasey.

"If I know, kaya di ka maiwan ng kuya mo'y sinisilayan ako lagi niyan... ewan ko ba, baliw na baliw sa akin iyang kuya mo. Sinabihan ko nga siyang hindi ko siya type pero talagang ipinagpipilitan ang sarili sa akin. Kung hindi nga mabait iyan, hindi ko tatanggapin ang offer niya sa aking kasal... O, eto pa'ng isa... inom..."

"Kasal naman ngayon..." natatawa kong kumento, "ang ligalig mo Rose."

Natatawa man si Kuya Kasey, banaag ko ang lungkot sa mata nito. Hindi ito nagsasalita at nakamata lang sa akin makatapos, nakikiramdam.

"Hay naku, in as much as I wanted to stay here para paligayahin kayong magkapatid, I really have to go. Mamaya, 'pag may free time, dalawin kita ulit... at siyempre, ang boyfriend ko, okay? Ciao, ciao!!!" paalam nito saka pakembot-kembot na lumabas ng kuwarto. Naiwan kaming tawa ng tawa ni Kuya Kasey subali't nang magkatingina'y kapuwa tumigil na wari'y nangapaso. Mahabang patlang.

"A-ah- eh... D-dumating nga pala s-sila Mommy kanina... kinukumusta ka. S-sabi ko, magaling ka na..." pukaw niya sa katahimikan. Tumango lamang ako, tinititigan ang hawak na mansanas. Mahabang patlang.

"N-narito kanina ang mga team mates mo, pati na rin ng ilan mong classmates. Dinalaw ka. Kaso himbing na himbing ka kaya hindi ka na nila inistorbo. Gustuhin ko mang gisingin ka, b-baka... a-awayin mo ako..." muli nitong pukaw sa katahimikan. Muli akong tumango, pero hindi pa rin kumikibo. Mahabang patlang.

"S-sige, doon na lang muna ako sa labas. K-kung may kailangan ka, tawagin mo lang ako," asiwa ang tinig nito at nakikiramdam pa rin. Ilang saglit bago ito tumalikod at marahang lumakad papunta sa pinto.

"Kumain ka na ba?" sapat na ang tanong na iyon para lingunin niya ako at parang natatarantang bumalik. Lumapit pa ito sa akin upang itanong, "W-what did you say?"

"Kumain ka na ba?" ulit ko.

Ngumiti siya, naaalangang tumango, pero tila naumid.

"Kuya, tell me honestly, how do you see me?" pagkatapos kong mabasa ang sulat kanina, naramdaman kong makakaya kong tanggapin ang isasagot sa akin ni Kuya Kasey, anuman iyon kaya bigla kong itinanong ang kanina ko pa gustong itanong.

"W-what do you mean by that?" kunot-noo nitong tanong.

"W-well, I just want you to look at me straight in the eye, then tell me, how you see me..." tanong ko, kunot-noo rin.

"W-well, it depends on how you want me to answer that question..." sagot nito at iniiwas ang tingin ng malungkot nitong mga mata, ibinaling sa hawak kong mansanas.

"I just wanted to know how you feel for me. Am I a brother to you? O-or... s-something else?" ang huling dalawang kataga ay tila nadala ng hangin dahil parang ibinulong ko lang ito sa sarili ko.

"You're my brother..." walang emosyong sagot nito.

Parang nadismaya ako sa sagot ni Kuya Kasey. Hindi pala, nasaktan ako. I don't have to lie to myself, alam kong mali pero hindi ito mapagtatakpan ng isang pagsisinungaling. Kumirot ang puso ko sa narinig ko. May nararamdaman ako para kay Kuya Kasey, hindi ko alam ngayon kung ano, pero malalim itong nakatago ito sa kalooban ko. Parang ngayon lamang sumisibol.

"N-nothing else?" hindi ko maitago ang nararamdamang disappointment sa tono ng boses ko.

"Listen, I don't know what your game is all about so I am not about to answer your questions," tumingin ito sa akin, nandidilat ang mga mata at tumaas ang tono sa pagsasalita, halatang iritado. In response, napaurong ang katawan ko ng bahagya saka ako tumahimik. Narinig ko siyang bumuntung-hininga bago nagsalitang muli.

"I'm so sorry... you already heard the answer that you want me to say. Hindi ba iyon naman ang gusto mong marinig? Pero ikaw na rin ang nagsabi, I'm no psychic so I can't really tell what's going on in your mind," nagsimulang pahayag ni Kuya Kasey, halata sa tono nito ang frustration kahit na ibinaba niya't pinakalma ang boses. Buntung-hininga, pagkatapos ay mahabang patlang.

"M-maybe it's not right... the first time I implied about my feelings for you, you got very sick and lost consciousness for a day; the second time, you lost consciousness on the restroom floor; what's next?" Nagsimulang pumatak ang mga luha nito, "Hindi mo lang kasi alam kung gaano ang takot ko kapag naa-upset kita, I don't really know how to tell you straightforward how I feel. But, since I consider you a bright person, I tried to imply everything. Pero bakit every time I do so, you'd just lose consciousness? Kaya kaysa mag-collapse ka ulit diyan, mas makabubuting kimkimin ko na lang ang damdamin ko. I know you know how I felt and still feel. But I am not about to watch you lose your consciousness again. Hindi mo alam kung anong takot ang nararamdaman ko every time you lose it..." pagkatapos ng mahaba niyang paliwanag ay isa uling patlang.

"B-but we're brothers... d-doesn't it feel odd to you?" tanong ko sa kaniya pagkuway.

"Not biologically... why, does it feel odd to you?" agad niyang sagot.

Tahimik kong sinagot sa isip ko ang tanong niya. I don't feel odd about it. It's the thought that the people who'd learn about it and think it's odd that scares me. Alam kong masaya ako sa nangyari sa amin. Otsenta porsiyento ang satisfaction ko, bente porsiyento lang ang guilt.

"B-but biologically speaking, we're cousins..." dagdag ko.

"At what degree? Eighth? Tenth? Who knows? If you're going to trace our family tree, you will lose track before we even find the link that made us cousins..." pamimilosopo nito.

"H-how about the fact that we're two... males..?" naguguluhan kong tanong.

"Who happens to enjoy each other and feel the same way... if you just open your mind and see beyond the walls of your limitations, you'll find lots of people like us. It's just a matter of acceptance."

Natahimik ako... pero this time, pinag-iisipan ko ang mga paliwanag ni Kuya Kasey sa akin.

"Andrew... I know you're still young, but you've got a mature mind and everyone knows that. Open your eyes. Sometimes, the only person that makes your life difficult is yourself. I know how you feel, I've been there. That's identity crisis, you're just confused. But God, I don't exactly know how confused you are to actually lose consciousness when something upsets you. It's all in your mind so make it up instead of losing it. Some way or another, you have to choose which identity you want to live with for the rest of your life," tumigil siya kagyat upang magpunas ng luha.

Hindi pa rin ako makakibo. Hindi ko alam kung maliliwanagan ba ako sa paliwanag ni Kuya Kasey.

"I don't exactly know how you feel for me... but one thing I do know is that you enjoyed me. I'm so sorry if I pushed myself onto you, but you have to understand, I did it because I want you... I... I love you. I am not a monogamous person, but I can assure you that to only you I did it with feelings."

"S-so... you do love me..."

"Yes, I do."

Nagulat siguro si Kuya Kasey nang bigla akong dumukwang upang halikan siya sa labi. Inakap nito ang katawan ko at ako naman sa batok niya. Damang-dama ko sa mga haplos nito't halik na totoo ang mga sinasabi nito sa akin. Umagos muli ang luha ko habang magkayakap kaming naghahalikan. Alam kong sa kaibuturan ko'y may damdaming pigil, pero hindi ako handa upang aminin ito agad sa kaniya o sa sarili ko.

Somehow, sa lahat ng mga pangyayari mula noong Martes hanggang ngayon, nakadama ako ng pagkamulat... pagkamulat sa katotohanang nagaganap sa paligid ko at sa tunay na nararamdaman ko. Inaamin kong hindi naging madali sa akin ang pagtanggap dahil mahabang proseso ito. For now, magkakasya na muna ako sa thought na kahit ganito ang kinahinatnan ko, masaya ako't finally ay nahanap ko na ang matagal nang nawawala sa akin: ang tunay na pagkatao ko.

---- END ----

2ND BOOK. ANG PAGBABAGO