Barako Novel: Pagkamulat 101

PAGKAMULAT
Unang Yugto
by: Ginoong A. Serrez

"Bull’s shit!"

Nagngingitngit akong napabulong sa sarili ko. Kung kailan kasi nasa gitna ako ng daan pauwi, saka ko lang naalala ang notes ko sa Chemistry at Geometry sa locker ko sa loob ng gymnasium. Martes na ngayon at kailangan ko pa ring mag-review. Kung bakit naman kasi namursigi si Coach Dim na mag-double-time kami sa ensayo gayung alam naman niya na exam week ngayon. Ni hindi na nga ako nakakapunta sa opisina ko para mag-function bilang editor in chief ng school organ for the last few days kahit may nira-rush kaming mga articles.

Para sa akin, hindi dapat maging dahilan ang pagiging member ko sa varsity team para magpabaya ako sa pag-aaral. Kaya naman kahit nasa kalagitnaan na ako ng daan, kailangang balikan ko ang mga notes na iyon. Ayaw kong bumagsak sa maski na anong exam. Ayaw kong may masabi sa akin ang mga umampon sa akin. Kahit na ba sabihing understanding sila, ayaw kong magbigay ng dahilan sa kanila para mawalan ng amor sa akin. Besides, baka patigilin nila ako sa pagiging varsity! Junior High na ako, sixteen years old, kainitan pa ng dugo ko sa paglalaro. I don't want anything to hinder my passion... ang basketball!

Naalala kong lapitan si Tatay Ben. Sa lahat ng employees sa school, si Tatay Ben ang unang-unang makikilala dahil lagi nitong suot ang ID nito, at mababasa ang tunay nitong pangalan, "Benigno Magcalas, Head Utility." Ito rin ang nag-iisang employee ng school na laging nakangiti, napakamasayahin at laging handang tumulong.

Buti na lang at nakagaanan ko ng loob si Tatay Ben kahit na hindi maganda ang naririnig kong kuwento sa kaniya. Iwas ang maraming kabataan sa kaniya dahil galing daw ito sa kulungan. Gayunman, hindi ako naniniwala dahil nakikita kong galing sa kalooban ang pagkamabait nito. Consistent at wala siyang mood swings. Lagi itong nakangiti. Pero kung sakali man, wika ko sa sarili ko, wala na ba siyang karapatang magbago? Sa tatlong taong pamamalagi ko sa school, wala pa akong naririnig na masamang balita tungkol dito, maliban sa mga kuwento ng kanyang nakaraan.

Palibhasa'y kaibigan, madali kong nahiram ang susi. Malamang kasi na wala nang tao sa gymnasium kaya siguradong sarado na ang mga pinto.

"Samahan na kita," mas lamang ang offer sa tono nito kaysa tonong "just-following-the-regulations." Nakangiti pa ito na pansin ko'y tila nagpaamo sa kaniyang mga mata. Iniakbay pa nito ang maugat, solido at may kalakihan niyang kanang bisig sa kaliwang balikat ko.

"Di bale na po, Tatay Ben… alam ko naman po kung saan ko naiwan. Isasauli ko na lang po ang susi kapag nakuha ko na ang mga notes ko." magalang kong tanggi habang natutuwang pinagmamasdan ang alun-alon at itim na itim nitong buhok na nagulo sa maghapong trabaho. Sa height kong, 5’11”, hindi na masama ang height ni Tatay Ben dahil mababa lang ito marahil ng dalawang pulgada sa akin.

Sa isang saglit, sa pakiwari ko'y bumagay sa anggulo ng mukha niya ang ganoong ayos at para pa ngang nagpabata pa sa kaniya ng ilang taon gayung alam kong mid-fourties na rin siya. Nakita ko nang nakaayos si Tatay Ben noong mga nakaraang school activities and programs. Hindi ito pagkakamalang utility sa school namin dahil maayos itong magdala ng damit at maporma pa sa edad niya. Kung mamasdang maigi, malaki ang pagkakahawig ng mukha nito sa actor na si Ricardo Cepeda, rugged version nga lang.

"Sige," payag nito at bahagyang tinapik ang balikat ko, "papunta ako sa canteen. Doon mo na lang ako hanapin. Kapag hindi mo ako nakita, ibigay mo na lang kay Gus ang susi," anito na ang tinutukoy ay ang disi-otso anyos na binatang mestisuhin sa kantina na dinig ko'y anak daw ng isang Aleman sa isang prostitute sa Olongapo. Gustavo ang tunay na pangalan nito, at Perez ang apelyido, gamit ang apelyido ng kaniyang ina.

Magalang akong tumango at ngumiti. Patakbo kong tinungo ang gymnasium. Nakalayo na ako nang marinig ko ang muli niyang pagtawag sa akin.

"Andro," iba ang bigkas niya ng pangalan ko gayong malinaw naman sa ID ko ang spelling nito. Hindi ko na naman pinapansin iyon dahil nakagawian na niya akong tawagin ng ganoon.

Tumigil ako, saka lumingon sa kaniya at nagtanong, "Bakit po?"

"Salamat nga pala doon sa dala mong meryenda. Masarap. Nabusog ako!" nakangiti nitong banggit na ang tinutukoy ay ang dala kong egg sandwich para sa kaniya. Nakatuwaan ko lang dalhan siya, hindi man araw-araw, pero may kadalasan dahil madali itong i-please. Makikita ang gratitude sa maamo nitong mukha kapag binibigyan ng maski na ano. At saka, nakikita ko talaga ang bigat ng trabaho nito, dahil kahit Head Utility na siya'y hindi ito nagpapatumpik-tumpik at makikitang nagtatrabaho pa rin.

"Wala po iyon," sagot ko, gumanti ng ngiti at saka na tuluyang lumayo.

Tahimik ang court nang makarating ako at walang katao-tao, kaya nang makalahati ko ito'y tahimik na rin akong lumakad patungo sa may pinto ng locker room. Pagpihit ko pa lang ay napuna kong hindi naka-locked ang pinto. Pagbungad ko'y pumailanlang agad sa katahimikan ng kadiliman ang malumanay na jazz music. Kenny G. May tao pa pala sa locker room.

Marahan kong isinara ang pinto at pinakinggan kung saan nagmumula ang musika. "Hmm, sa opisina ni Coach Dim nagmumula ang tugtog," bulong ko sa sarili ko. Ngayon ko lang nalamang mahilig sa sax music si Mr. Dimitrios Notarakis, ang Griyego naming P.E. Instructor at siyang tumatayong varsity coach namin, na nanirahan dito sa Pilipinas magbuhat ng makapangasawa ng Filipina 10 years ago.

Sa mga bruskong-brusko nitong mga kilos at galaw, lagi pang pasigaw kung magsalita, at sa pagkakaroon niya ng military training background, nakagugulat na mahihilig ito sa ganitong klase ng musika. Parang hindi tumutugma sa personalidad niya.

Sabagay, matalino naman ito, pinatutunayan ng karunungan makipag-converse in six national languages. Diretso na ito magsalita ng Filipino, gayundin sa salitang Ingles, Pranses, Espanyol, Italiano, at siyempre, Griyego. Isa pa, kahit na strict ito sa implementation ng rules and regulation, at pursigido ito na makamit namin ang inter-school competition championship trophy, may humor din naman ito at mahilig sa mga green jokes, which is also something I like about him. Iyon nga lamang, kapag nagde-deliver na ito ng kanyang mga antics, palibhasa'y praktisado ang katawan at malaki ang bulto, awkward ang mga kilos niya, although I must admit that it actually makes his jokes funnier. Para itong pinagtampuhan ng gracefulness, at ang mga gestures nito ay barakong-barako.

Habang tinutungo ko ang locker ko, naisip ko ang ilang mga dalagang teachers, pati na rin mga estudyante, na panay ang pahaging sa kaniya. Lalo na ang ilan sa mga kaklase ko na over ang pagiging flirt. Malaki pa naman ang pagkakahawig nito sa Hollywood Actor na si George Clooney.

Ang maganda lang sa kaniya, since day one, wala akong nabalitaang pinatulan niya sa mga ito. Maingat ito, lalo na't asawa nito ang may-ari ng kilalang private school sa kabilang bayan. May business din ito sa sentro, iyong bagong tayong shopping center. Kumbaga'y libangan lang niya ang basketball as a sport kaya siya naririto sa school namin.

Mapapansing proud nitong suot sa kaniyang palasingsingan ang white gold wedding band na kakaiba ang design at ito'y binili pa nila sa US. Nakakatuwa pa ngang alalahanin na noong binyag ng pangalawa nitong anak na si Tammy, invited ang buong team sa handaan sa may kalakihan nilang bahay.

Malaki ang respeto ko sa coach namin dahil wala itong ipinakitang masama sa amin, as a team. At dahil sa malinis niyang record sa school, kulang na lamang na ilagay ko siya sa pedestal.

Pero kasabay ng pag-iisip ko ng ganoon, kung bakit naman sinumpong ako ng pagka-naughty at naisipan kong gulatin si Coach.

"Malakka!" hindi ko man alam ang ibig sabihin noon pero iyon ang madalas kong marinig na ekspresyon niya sa tuwing nagagalit. Pero hindi ko pa nakikitang nagulat ito dahil pakiramdam ko'y lagi itong ready sa lahat ng oras. Gayunpaman, naniniwala akong mahuhuli ko siya on his weakest point this time.

Ngingisi-ngisi pa akong lumiko sa lane bago makarating sa locker ko at marahan kong binagtas ang daan papunta sa opisina ng Griyego naming coach. Titiyempuhan ko siyang nasa kalaliman ng iniisip. Napangiti pa ako sa iniisip kong kabalbalan, lalo't inilalarawan ko sa utak ko ang magiging reaksiyon nito.

Dahan-dahan akong nagtungo at nagtago sa pinto ng opisina niya. Nakapinid ito. Pagapang akong nagtungo sa mga glass window na natatakpan ng puting blinds na nakapasara – ang tupi’y paitaas. Para akong nadismaya dahil wala akong ideya kung ano ang ginagawa ni Coach Dim. Lumipat ako sa kabilang pane, pero sarado rin ang blinds. Frustrated, nagkibit-balikat na lang ako at marahang tumayo. Palakad na ako nang makarinig ako ng may kalabuang tinig. Iba ang timbre ng boses nito at ang unang sumagi sa isipan ko ay ang captain ball naming si Yancy, dahil lagi silang magkasama ni coach. Naisip ko tuloy na baka may pinaplano silang outing or anything na may kinalaman sa team.

Nagpasya akong mag-imbistiga pero hindi malinaw ang usapan nila sa kinalalagyan ko. May maririnig man akong tinig buhat kay coach o sa kasama niya, na sa isip ko’y si Yancy, mas mahaba naman ang patlang ng kanilang usapan.

Pabalik na sana ako sa locker ko nang napansin ko ang bahagyang silit sa ilalim ng ikatlong glass panel na ka-level lang halos ng baywang ko. May kung anong puwersang nagtulak sa akin upang doon marahang sumilip. Sa anggulong kinalalagyan ko, ang unang nahagip ng mga mata ko ay ang captain ball namin: ang gupit-binata nitong buhok; ang laging namumula sa linis nitong taynga at ang prominente nitong nunal sa batok na simbilog ng munggo - kumpirmadong siya nga ito.  

Nakatungo ito patalikod sa akin, at napansin kong nakasukbit sa balikat nito ang puti nitong practice t-shirt. Hubad ang likuran nito, pawis na pawis at tila tumingkad lalo ang kulay nito dahil sa repleksiyon ng ilaw sa nangingintab niyang likuran. Ibinaling ko ang tingin ko sa bandang mesa ni Coach Dim, pero hindi ko maaninag kung naroon ba ito.

Bahagya akong nag-angat ng tingin upang hanapin si coach subali’t iba ang nahagip ng mga mata ko. Akala ko'y pinaglalaruan lamang ako ng paningin ko, subali't anhin ko mang tingnan, kapansin-pansin ang pagkakababa ng jersey shorts ni Yancy sa tuhod!

Sa kalagitnaan ng balbunin at mamasel niyang hita’y nakahubo ang kulay puti nitong briefs at supporter. Sa pagyukod ko lamang ng bahagya ay kita na sa anggulo ko ang hiwa ng mabalahibo, nguni't may kaputian at kakinisan nitong puwit na bahagyang nilalamas pala ng kapwa mabalbong mga kamay - ang mga ugat nito, ang kulay ng balat, ang mga daliri; ang white gold wedding band; ang kakaibang design nito - pinaglalaruan nga lang ba ako ng mga mata ko?

Ang kanan nitong kamao, kung saan naroon ang wedding band, ay nakapagitan sa nakabukang mga hita ni Yancy, na siyang humihimas-lamas-daklot sa magkabilang pisngi ng puwit nito habang ang kaliwa ay lumalapirot sa kalamnan ng binata mula likod hanggang pigi. Hindi ko man nakikita ang may-ari ng mga kamay na iyon, common sense lang na nakaluhod ito sa harap ng captain ball namin.

Binawi ko ang tingin ko at inisip kong pinaglalaruan ako ng mga mata ko. Hindi ako naniniwalang magagawa iyon ng coach namin! Inisip ko ang maraming good qualities nito as a leader - ang pagiging loyal nito sa pamilya; ang bruskong appeal nito; ang mga green jokes; hindi talaga maaaring siya iyong nakaluhod na iyon! Pero siya lamang ang may ganoong singsing... at kanino bang opisina ang sinisilip ko ngayon?

Muli akong sumilip upang kumpirmahin lamang ng senaryong nagdulot ng ibayong kaba sa akin. Parang sasabog ang dibdib ko sa sobrang nerbiyos, at pakiramdam ko pa ay dinig na dinig ng buong mundo ang pagkabog nito.

Bagaman sa anggulo ko'y ang paggalaw lamang ng urong-sulong ng ulo ng nakaluhod na lalaki ang nakikita dahil ang buong katawan nito'y natatabingan ng mesa, sa mga mararahang kanyod ni Yancy, lalong pinatutunayan ng pagta-tighten ng dalawang pisngi ng puwit nito na ang iisang ritmo ay patungo sa mukha nang nakaluhod na lalaki – walang alinlangang ang kahabaan ng pagkalalaki nito'y nakabara sa nag-iisang butas sa mukha ng lalaking iyon na kayang i-accommodate yaon - ang nakangangang bibig... ni Coach Dim?

Nakasabunot pa ang kanang kamay ni Yancy sa buhok ng pinaghihinalaan kong si coach na halos pinupuwersang ipalulon dito ang kaniyang pagkalalaki. Ang isa nama'y tila ipinanglalapirot sa pinaka-utong ng kaniyang kanang dibdib. Yuko si Yancy, tila ba siyang-siya habang pinanonood ang ginagawa sa kaniya ng tantiya ko'y 40-anyos naming coach.

Hindi ko na natagalan ang pinanoonood ko. Ako pa ang napaso, ang nakaramdam ng pagkapahiya sa sarili. May naramdaman pa akong bahagyang guilt sa hindi ko malamang katwiran... naguluhan ako sa natuklasan ko kung kaya mabilis akong umibis palabas ng locker room. Patakbo pa akong natataranta na animo'y magnanakaw na nahuli sa akto.

Hindi ko na inintinding kunin ang pinagkaabalahan kong balikang mga notes. Ang pinakamahalaga sa akin ay ang makalayo ako sa school sa pinakamabilis na paraan.

Nagmamadali akong pumunta sa kantina, hindi ko na inabalang hanapin si Tatay Ben at diretsong ibinigay ang susi kay Gus. Hindi ko na naintindihan ang itinanong niya sa akin dahil gulong-gulo ang isip ko sa nakita ko... ang bruskong Griyego, lalaking-lalaki, ang iginagalang kong coach... subo-subo ang pagkalalaki ng pinaka-popular na estudyante sa school namin!!!