Barako Novel: Pagkamulat 104

PAGKAMULAT
Ikaapat na Yugto
by: Ginoong A. Serrez

Katatapos lang ng exam namin sa English at Social Studies. Nagawa ko namang mag-focus kahit papaano sa aking exam. Isa siguro iyon sa mga talents ko. Nagagawa kong i-focus ang buong atensiyon ko sa isang bagay, and I'm pretty sure I did well sa exams. Nakaupo ako sa isang bench sa harap ng campus na nakapaligid sa isang malaking puno ng mangga. Binubuklat ko ang notebook ko sa Computer Fundamentals and Keyboarding nang mahulog buhat sa isang pahina noon ang isang litrato... taken last month, 21st birthday ni Kuya Kyle.

Naalala ko pa noon, after ng birthday party niya, binuksan niyang isa-isa ang mga gifts. "Ang corny naman, ang tanda ko na may gift pa rin..." sabi niya, nagbibiro pero alam kong natutuwa...

Nang mapansin niya ang malapad na gift na naka-wrap sa white bond paper na ginunting-gunting ko na parang peep-through holes, nag-angat ito ng tingin at tumama ang mata niya sa akin. Ngumiti ito, alam niyang sa akin galing iyon, marahil dahil sa expression ng mukha ko o dahil na rin alam niyang ako lang sa aming lima ang mahilig sa mga kakaibang design. Hindi niya ito binuksan at itinabi.

Napawi ang ngiti ko, nadismaya. Bakit parang ipinag-walang-bahala niya ang regalo ko? Porke ba mumurahin lamang ito? Naghintay pa ako, subali't malapit na niyang matapos buksan ang lahat pero hindi pa niya binubuksan ang regalo ko.

Umurong ako at suyang-suya. Napahiya ako... big-time na pagkapahiya. Alam kong hindi ko kayang magbigay ng mamahaling regalo, but it's not fair to not even look at what's inside of that wrap, gaano man ka-unusual ito. Pinaghirapan ko iyon... manual labor ko. Akala ko ba, it's the thought that counts? Nagpaalam lang ako kay Tita Mariana at Uncle Frank, nangatwirang pagod na, at nanakbo na ako patungo sa aking silid.

Napansin ni Kuya Keith ang kawalan ko kaya pagkatapos ng kasiyahan ay inakyat niya ako at dinatnang umiiyak dahil sa sama ng loob. Gaya nang dati, sa kaniya ko inihinga ang sama ko ng loob, this time particularly, kay Kuya Kyle.

Binigyan niya ako ng mga payo, ng mga what if's pero hindi rin iyon nakatulong. Nabanggit pa tuloy niya na kahit pala tapos na ang party sa baba at nagliligpit na ang mga katulong at ang mga caterers, napansin niyang iyong kulay puting regalo ay hindi pa rin binubuksan ni Kuya Kyle. Lalo tuloy sumama ang loob ko nang sabihin niya iyon. Panay ang hagod ni Kuya Keith sa akin, nguni't sa kabila noon, nakatulog akong masamang-masama ang pakiramdam.

Kinabukasan, Saturday, bago ang time slot niya sa music channel, tumawag si Kuya Kyle sa bahay at hinanap ako. Kasalukuyan ako noong nakaupo at nagso-solve ng problems sa Geometry. Tumatalon pa si Kuya Keith noon na ibinalita sa akin na may surprise treat daw si Kuya Kyle para sa akin. Nagtataka man ako kung ano iyon at balisa pa rin sa pagkakarinig ng pangalan ni Kuya Kyle, binuksan namin ang television at pinindot sa remote ang channel saka namin hinintay na magsimula ang kaniyang show.

"Guess who made this for me?" anito na nag-iba ang focus ng camera upang ipakitang hawak niya ang gift na ginawa ko para sa kaniya.

"Okay, okay... I have to admit it was my birthday yesterday and I received lots of gifts from you, guys. Thank you... thank you... thank you... I am really, really grateful for all your generosity..." at muling ibinaling ang tingin sa gift ko, parang nakasilay ako ng pride sa aura nito sa camera.

"But one gift stood out among all the others. Well, I have to choose which one's the best for me... so, I chose this one. Mainly because it has a touch of personality in it... don’t you agree that the wrapping itself is unique and exquisite? The first time I saw this, I admit that I was tempted to open it immediately... but I took hold of myself... why? Because this gift is special... and what makes this special? Surely, aside from it's personally designed wrap..." nag-pause ito and I found his facial expression humorous, "it came from a person who’s very close to my heart. And I just want the whole Philippines to know how proud I am of him. Andrew, my youngest brother, before I play the first song of the day which I specially dedicate to you, let me open this gift - the whole Philippines as the living witness..."

Binuksan niyang napakaingat ang regalo ko, at nang tumambad sa kaniya ang naka-charcoal paint niyang mukha, na ginawa ko with my signature at the bottom, parang nautal siya. Hindi ko na narinig ang iba pa niyang sinabi. Naluha ako sa sobrang emosyon dahil first time na may nag-appreciate ng talent ko sa art. Lalo pa't tinawag niya akong youngest brother, it's like I'm not even adopted, it felt like I belong... pakiramdam ko'y nalulunod ako sa sobrang tuwa. Nakita ni Kuya Keith ang reaksiyon ko at nakangiti niya akong niyakap.

Nang patugtugin niya ang isa sa mga paborito kong kanta, live performance nina Josh Groban at Charlotte Church ng “The Prayer” tuluyan na akong napahagulhol. Siguro talagang mababaw lang ang luha ko... pero hindi ibig sabihin na mahina ako. Sensitibo talaga ako at madaling maka-appreciate.

"Drew," isang tinig ang pumukaw sa aking ala-ala. Naramdaman kong naluluha pa ako dahil sa ala-ala kaya dumukot ako ng panyo at nagpahid bago ko ibinaling ang tingin sa tumawag sa akin.

Nakatayo sa kanang tagiliran ko si Yancy. Sa isang iglap, napawi ang magagandang ala-ala at napalitan ng hubad at kumakanyod niyang imahen. Parang bigla akong napipi, napamulagat... tila nasorpresa at nakadama ng bahagyang kaba...

"O, bakit parang nakakita ka ng multo?" tanong nito, nakangiti at lumitaw ang pantay-pantay nitong mga ngipin na halatang alagang-alaga. Nakatayo lamang siya at parang hinihintay pa rin na i-acknowledge ko ang presence niya.

Napipi talaga ako... ibuka ko man ang bibig ko'y alam kong mauutal din ako dahil nagsasalimbayan sa utak ko ang mga imahen ng kaniyang namamawis na likuran... ang kaniyang nunal sa batok... ang malalaswa niyang pag-indayog... at ang bibig na maluwalhating nakabuka upang magsilbing imbakan ng kaniyang katas... muli'y may pagdadalawang isip: bibig nga ba ni Coach Dim?

Ngayo'y nakatayo na sa harap ko ang may katangkarang bulto ni Yancy, ang mapungay subali’t may-kalakihan nitong mga mata na bumagay sa may katangusang ilong ay nakatuon sa mga mata ko. Naka-school uniform ito, white long-sleeved shirt na nakatupi ang sleeves hanggang sa may siko, at black pants. Hindi nakakabit ang ikalawang butones ng shirt niya mula sa neckline kaya sa ayos niya ay nakalitaw pinakataas ang dibdib niyang parang nililok, makinis, maputi at walang balahibo.

Kung tutuusin, lahat kami sa team ay matatangkad at ayos ang pangangatawan subali't si Yancy ang pinaka-built ang katawan dahil banat sa mga praktis, lalo't one year ahead sa marami sa amin ang eighteen years old nang senior student. Dinig ko'y tumigil ito sa pag-aaral noon at ngayo'y umaasa lamang sa scholarship na ibinibigay sa kaniya dahil sa pagiging captain ball ng varsity team.

"Sorry nga pala," hindi na niya inintindi ang reaksiyon ko. Kakaiba ang ngiti nito... may gleam sa mga mata niya... tila ba tuwang-tuwa... "baka nasa kalaliman ka ng pag-iisip, naistorbo pa kita. Anyway, ipinasasabi lang ni Coach Dim na kailangan ka raw mamaya sa meeting. Hindi ko sure kung para saan iyon, pero idiniin niyang kailangang kasama ka."

"B-bakit daw?" sa wakas ay nagawa kong maitanong.

"I think about the designs para sa banner natin," sagot ni Yancy, "alam mo naman iyon, masyadong bilib sa iyo pagdating sa mga ganyang bagay."

Hindi ko alam kung paano sasagot. Pilit akong ngumiti. Natawa si Yancy, siguro'y dahil sa ekspresyon ng mukha ko, dahil palagay ko'y nag-blush pa ako. Hindi ko alam kung na-flatter ba ako sa sinabi niya. Tinapik ako sa balikat ni Yancy, mas mariin sa pangkaraniwan at bahagya pang piniga ito, bago tuluyang lumayo.

Ilang saglit pa, tumayo na ako upang magtungo sa next subject ko. May fifteen minutes pa ako, kaya dumiretso ako sa restroom sa basement, sa dulo ng Rodriguez Building. Nag-iisa ako nang pumasok sa restroom. Tahimik at bakante ito kaya dumiretso na ako sa first available urinal.

Habang nakatingin ako sa titi kong naglalabas ng mainit-init na ihi ay biglang nag-flashback ang nangyari kaninang umaga. Ang impact ng pagtama ng tamod ni Kuya Kasey sa pisngi ko, hanggang ngayon ay damang-dama ko pa. Parang isang munting sampal sa pagkatao ko. Ang init ng pagkulapol nito sa pisngi ko, ang amoy noon na parang amoy ng chlorine... na para pa ngang amoy caimito... kung bakit pabalik-balik sa isip ko.

Nakatapos na akong umihi'y hindi pa rin ako umaalis sa kinatatayuan ko. Dumapo sa ilong ko ang pinaghalong amoy ng sabon, lansa at panghi... sa harap ko'y may mga nakasulat na malalaswang salita --- "Need a good blow job? Call me at ###-3451"; "Nilabasan si manoy dito kagabi"; "Malaki ba ang hawak mo? Pa-chupa naman!"; "Nangangati puwit ko, pakikamot, please..." --- at ang iba pang mga drawings and depiction ng sexual acts.

Ang amoy ng urinal, ang mga malalaswang mga vandalism, ang ala-ala ng pangyayari kaninang umaga... may kung anong nag-uutos sa aking pagkalalaki upang magalit at tumayo.

Yumuko ako't pinagmasdan ang aking kahabaan. Ngayon ko lang napuna na lampas isang dangkal pala ang haba ng titi ko, at parang natutukso akong hawakan ito... laruin... gaya ng ginagawa ni Kuya Kasey kaninang umaga sa kaniyang sarili. Aaminin ko, at my age, hindi ako madalas mag-masturbate. Para kasing hindi ako masaya pagkatapos.

Tiningnan kong maigi ang mamula-mulang ulo ng aking tarugo habang marahan kong sinisimulang salsalin ang kahabaan nito. Luminga-linga ako... naririto ako sa loob ng isang restroom na tila bibihirang bisitahin ng mga estudyante dahil sa lokasyon nito; hawak ang gagawa ng aking mga supling; nadadala ng mga imaheng aking nakikita, naaamoy at naririnig both physically and in my mind. Hindi na ako nagdalawang-isip, kailangang makapagpalabas ako ngayon. After all, this is the least visited restroom in the campus. What are the chances of getting caught? Bukod pa rito, iyong thought na mahuhuli ako sa akto excites me to the maximum extent. Pero thought lang.

Nagsimula akong magsalsal... masarap... lalo't pakiramdam ko'y new heights of adventure ito para sa akin bukod pa sa napakatagal nang panahon since I last masturbated... kaya eto ako ngayon at handa na namang maglabas ng tinitimping sama ng loob. Damdaming kaninang umaga ko pa sana nais isiwalat subali't napipigilan ng pagkakataon at panahon. As of this moment, I don't care kung nasa school premises ako. Kailangan kong mairaos ang aking lalong tumitinding kalibugang nagpapasakit sa puson ko.

Napapikit ako, nagmamadali ang bawat stroke... Alam kong ilang strokes lang ay handa nang pumulandit ang nakaipon kong katas. Mabagal muna... pabilis... nang pabilis... nang pabilis... hanggang pinapanay ko na ang maririing bati sa aking kahabaan.

Subali't nalalapit na sana ako sa rurok nang marinig kong sumara ang pinto, gayong ni hindi ko man narinig na bumukas ito. Natigilan ako sa aking ginagawa pero hindi ko nagawang ibalik sa loob ng pantalon ko ang naghuhumindig kong tarugo. Batid kong mahihirapan akong ibalik ito dahil nga sa sobrang tigas kaya nagkunwari akong umiihi. Wala akong lakas ng loob na lumingon lalo't parang sinisipa ng kabayo ang aking dibdib sa sobrang kaba. "This is what you get for being too bold!" bulong ko pa sa sarili ko.

Nararamdaman ko sa gilid ng mata ko na pinagmamasdan ako ng bagong dating... para bang natitigilan... parang nananantiya. Marahan itong lumakad palapit sa kinaroroonan ko. Bahagya akong tumalikod, in an attempt na maitago ang naninigas kong ari. Ang sa isip ko'y isilid na ito subali't nanlalaban ang naglalaway kong kasarian... ayaw magpakulong.

Tumatayo ang mga balahibo ko sa batok... kilabot ang nararamdaman ko na para bang may nagbabantang panganib sa akin ngayong kaming dalawa lamang ng bagong dating ang naririto sa loob ng restroom na ito.