Barako Novel: Pagbabago 206

Ang Pagbabago

(Ang Pagpapatuloy ng Kuwentong: PAGKAMULAT)

by: Ginoong A. Serrez

Ikaanim na Yugto: Turning Point!

Hindi ko alam kung gaano na akong katagal nakababad sa ilalim ng dutsa habang ang tubig ay patuloy sa pagdaloy. Makailang beses ko nang sinabon ang buo kong katawan subali’t pakiramdam ko’y punong puno pa rin ako ng dumi. Nakakaramdam ako ng inis, hiya, pangamba, takot… mostly, sa sarili ko. Nakukunsensiya ako sa naganap kanina lang sa pagitan namin ni Tatay Ben… subali’t alam kong ginusto naming pareho iyon.

Matapos kong mahugot ang titi ko sa pagkakabaon sa puwit niya, ang natatandaan ko’y  pinunasan niya agad ito ng dala niyang panyo, pagkuwa’y ay nagmamadali at walang sabi-sabi ko na siyang iniwan. Dumiretso ako sa gym – sa loob ng locker room. Inilagay ko ang bag sa loob ng locker ko at kumuha ako ng tuwalya. Hinubad ko ang lahat ng kasuotan ko at itinapis lang ang nakuhang tuwalya bago ko nagmamadaling binaybay ang makipot na daan patungo sa mga shower stalls, namili ng bakanteng stall, isinabit ang towel sa bukana at hubo’t hubad na pumasok – at ngayon nga’y babad na babad na ako sa malamig na tubig.

Naiiyak ako na hindi ko mawari.

Hindi ko na napansin ang pagkawala – isa-isa – ng mga manlalarong gumagamit ng facility. Nang makaramdam ako ng pagkapresko at kaunting ginhawa, nagbabad pa ako saglit bago ko ipinasyang magpatuyo gamit ang tuwalya. Itinapis ko lang muli ang tuwalya sa aking baywang bago muling bumalik sa harap ng aking locker.

Pagkapuwesto’y wala sa sariling tinanggal ko ang nakatapis na tuwalya at tinuyo kong muli ang aking sarili. Kumuha ako ng spare na puting briefs na laging nakahanda sa loob ng locker ko at isinuot ko iyon.

Umupo ako saglit, wari ba’y para klaruhin sa isip ko ang lahat-lahat. Hindi ba’t napagdesisyunan ko na sa sarili ko na hindi ko na pahihirapan ang utak ko? Pero bakit ngayon ay heto na naman ako? Bakit ngayon ay binabagabag na naman ako ng konsensiya ko? Ayaw ko nang mahirapan! Masarap ang namagitan sa amin ni Tatay Ben, pareho naming ginusto iyon – kaya wala akong dapat na ikakonsensiya!

“Nandito ka lang pala…”

Tila napapitlag pa ako nang marinig ko ang tinig na iyon. Sinipat ko kung saan nanggaling ang tinig at nakita ko si Hudson… kasama sina Yancy, Leo, at isa sa mga team mates namin na kilala ko lang sa pangalang Bong; bago lamang kasi itong recruit.

Tumayo ako at saka lang ako na-conscious sa hitsura ko. Kinuha ko ang tuwalya at kaswal kong tinapis habang nagsasalita si Hudson, “… pinapahanap ka ni Coach, gusto ka raw kausapin, eh.”

“B-Bakit daw?” tanong ko.

“Di ko alam…” saka ito ngumisi, “buti naman at sinunod mo ang payo ko.”

“H-Ha?”

Humagalpak ito ng tawa, sabay sabing, “Di ka na magkakasakit niyan, naligo ka na eh!”

Ilang saglit pa bago ko lang muling naalala ang isinulat niya sa card na ipinadala nila sa akin noon sa ospital. Pasuntok kong tinumbok ang balikat niya at nakitawa sa kababawan niya, “Heh!” kunwari ay saway ko.

“Ano, bihis ka na?” ani Hudson muli matapos ang kababawan.

“Ok lang ba’ng hitsura ko?” biro ko.

“Oo naman, macho nga eh… nakakabakla…” anito at tumawa na naman.

Naging uneasy ako sa narinig. Sa di ko alam na dahilan, parang nasaring ang damdamin ko nang marinig ko ang salitang “bakla.” Nang mag-iwas ako ng tingin ay napagawi ang mga mata ko kay Yancy na nang mga sandaling iyon ay tila hindi makatingin sa akin. Ngumiti na lang ako ng pilit saka ako nagsabi nang linyang hindi ko na pinag-isipan… “Gago! Sira-ulo ka talaga Huds…”

“Sige, magbihis ka na… iwan ka na namin… baka tuluyan na akong mabakla sa iyo, papa!” anito saka nagbakla-baklaan na ikinatawa namin pareho dahil hindi bagay sa hitsura ni Hudson ang ganoong aktuwasyon. Nakita kong nakitawa sina Leo at Bong pero di ko mabasa ang reaksyon ni Yancy.

Nagpaalam sila kapagdaka. Tinanguan ko silang isa-isa nguni’t hindi ko alam kung tila ilag ang mga mata ni Yancy sa akin. Hindi ko na lang binigyan iyon ng pansin at tuluyang nagbihis ng unipormeng pangbasketbol – para mapreskuhan.

Dumiretso ako sa opisina ni Coach Dim at naabutan ko doon sina Mr. Robles at ang school nurse na si Ms. Paloma.

“Good afternoon, Coach Dim… Mr. Robles… Ms. Paloma…” bungad ko.

Napansin ko agad ang pagkagulat sa hitsura ni Mr. Robles nang lingunin niya ang pinto kung saan ako naroon. Nakangiti naman bilang tugon si Ms. Paloma habang si Coach Dim naman ay sumenyas upang palapitin ako. Kaswal lang akong pumasok – di-pansin ang biglaang pagiging ilag ni Mr. Robles sa akin – nguni’t pinili kong sa tagiliran niya mismo pumosisyon… pang-asar lang.

“Ayos ka na ba?” pangungumusta ni Coach Dim. Bahagya pa rin akong nagugulat kapag nagtatagalog ito.

“I feel better now, Coach,” sagot ko.

“That’s good to hear. Listen, na-move daw iyong schedule ng championship sa next Wednesday dahil may Regional School Event daw na iho-host ang town natin in three days at sa pakiusap ng Mayor, all schools need to participate. I know that you’ve just recovered from hospitalization so I would understand kung hindi ka makakasali,” paliwanag ni Coach Dim.

“Coach, ala namang sinabi ang doctor kong bawal so I don’t think it would be a problem. Sure I can go…” tugon ko.

“It’s good na rin na mag-ingat tayo. Kaya andito si Ms. Paloma, para ma-schedule ang pag-check sa vitals mo,” rason ni Coach.

“You don’t need to worry,” sabad ni Ms. Paloma, “I’ll just give you a complete physical test and if you passed, I’ll certify na fit ka na for strenuous workout. Since kalalabas mo lang yata kahapon, I would strongly suggest you stay out of practice for two more days. Sa Thursday ng umaga ko i-schedule ang checkup mo.”

“Kung iyon po ang sa palagay niyo ang maganda,” tugon ko.

“I think that’s for the best…” konklusyon ni Coach Dim.

“So pahinga lang po ako until Thursday then…” deklara ko… tatayo na sana ako kapagdaka pero umiral ang pagkapilyo ko at bahagya kong ikinikiskis ang tuhod ko sa gilid ng hita ni Mr. Robles saka ako ngumisi ng nakakaloko sa kanya bago ako tuluyang nagpaalam. Kitang kita ko ang biglaang pamumula ng mukha niya… apektado siya masyado. Mukhang may tama pa rin siya sa nangyari sa amin eh. Bakit naman kasi kailangang narito siya habang nag-uusap-usap kami e wala naman siyang kinalaman dito?

Sa paglabas ko ng gym, namataan ko sa malayo si Tatay Ben na nakikipagtawanan kay Gus. Parang walang nangyari dito samantalang kanina lamang ay patuwad ko siyang tinira at halos wasakin ko ang puwerta niya sa likuran ng abandonadong banyo. Mabuti naman, ikako. Medyo nakaramdam ako ng luwag sa dibdib dahil nakikita kong masaya ang bukas ng mukha ni Tatay Ben kahit na nasa malayo. Magaan ang pakiramdam ko dahil nararamdaman kong pupuwede kong ipagkatiwala kay Tatay Ben ang munting lihim namin… lihim na dapat ay mapag-aralan ko ring pakaingatan dahil nakasalalay sa akin ang kahihinatnan ng matandang lalaking pilit na nagbabagong-buhay. Sigurado akong kapag may nakaalam ng nangyari sa amin – maaaring matanggal sa trabaho si Tatay Ben; at kapag lumala, maaaring ikabalik niya sa kulungan dahil menor de edad pa ako.

Napatungo ako sa huling naisip, bahagyang nabahala.

“Andrew…”

Pamilyar sa akin ang tinig kaya expected ko na kung sino ito.

“Carla…”

Patakbo itong lumapit sa akin at payakap akong nilapitan. Walang sabi-sabi siyang yumapos sa batok ko at hinalikan ako sa labi na animo’y iyon na ang pinakakaswal na gawain ng mga estudyante sa paaralang ito. Ilang saglit rin bago ako nagpasyang tanggalin ang pagkakayakap niya sa akin at bahagya siyang itinulak palayo.

Nagpalinga-linga ako sa paligid. Kasalukuyan kaming nasa gitna ng ground kung saan ginaganap ang flag ceremony kaya alam ko nang maraming nakakita sa ginawa ni Carla sa akin… pero para pa rin akong nauupos na kandila sa kahihiyang naramdaman ko nang makumpirma ko ang sapantaha ko.

Sa gawing kanan kung saan maraming benches, ilang kumpol ng mga estudyante ang nakatingin sa amin; sa bandang likuran ni Carla, napansin ko ang ilan pang nakamasid sa amin na malapit sa flag pole; sa gawing kaliwa’y may mga naglalakad na napapatda, at sa di kalayuan, mukhang nakatanaw din sa amin sina Tatay Ben at Gus.

“Bakit mo ginawa iyon?” medyo iritadong tanong ko kay Carla.

“Bakit ba? Hindi ba puwedeng humalik ang girlfriend sa boyfriend niya?” nakangisi at may kalakasang sagot ni Carla na tila ba ipinagmamalaki pa niya sa lahat ng nakakarinig ang ginawa niya.

“Ssssshhhhh…” Saway ko kay Carla at muli kong iniligid ang mga mata, nagsisimula na akong mataranta. Kilala ako sa school at kasama ang behavior ng isang estudyante sa considerations para mapasama sa honor roll. Tiyak na magkakaproblema ako kapag may nag-report ng nangyari sa principal.

Hinila ko si Carla sa may left wing at sa proseso’y napatingin ako sa kinaroroonan nina Tatay Ben. Nakamata ito sa amin na parang nagalit na hindi ko malaman. At sa pagnanais kong mailayo si Carla para makausap ng masinsinsan sa pribadong lugar, hindi ko na halos pansin ang mga nadaanan naming mga estudyante na papasok sa building.

“Are you crazy?” init na init ang mukha ko sa sobrang frustration ko kay Carla.

“Ano ba’ng problema mo?” may katarayan niyang sagot.

“Carla…” di ko mapigilang manggigil sa inis, “why are you doing this?”

“Wala akong nakikitang problema, Andrew. I’m your girlfriend. Bumati lang ako… at dahil girlfriend mo ako, natural lang na hahalikan kita!” tila wala sa huwisyong katwiran ni Carla.

“Sa gitna ng ground kung saan maraming nakakakita? Are you out of your mind?”

“Gaya ng sinabi ko Andrew… wala akong nakikitang problema,” walang pakialam nitong sabad.

“Carla… hindi sa ganitong paraan masisira ang pag-aaral ko. Alam mo kung ano’ng gusto ko, at ang gusto ko, maging proud sa akin ang mga taong kinikilala kong magulang. Mataas ang pangarap ko, marami pa akong plano sa buhay ko. Kung sisirain mo lang dahil sa kawalang-pagpapahalaga mo sa ibang tao, mabuti pa, magkanya-kanya na tayo…” wika ko na sinabayan ko ng talikod.

“What???”

Iyon na lamang ang huling narinig ko buhat kay Carla. Hindi ko na inabalang pakinggan ang iba pa niyang sasabihin. Malayo na ako’y naririnig ko pa rin siyang naghi-hysteria. Sising sisi ako kung bakit ako pumayag na maging kami. Sising sisi din ako kung bakit pinaabot ko pa sa ganito… kung bakit pina-dama ko pa siya.

Para akong nalagay sa balag ng alanganin. Di ko alam kung saan ako didiretso pero patuloy ako sa paglakad. Siguradong magiging tampulan ako ng tukso kinabukasan. Ang masama pa nito, baka makaapekto ng malaki sa grades ko ang nangyari. Shit! To think na ngayon pa ako nagkaroon ng problema kay Mr. Robles… tiyak na kapag ipinatawag ako sa Principal’s Office dahil sa Public Display of Affection na kahit na sabihin pang itinuturing na minor offense  - sa sitwasyon ko na consistent honor student, sigurado akong gagawing big deal ng principal ang sitwasyon para maisulong niya ang sarili niyang agenda. Anak pa naman niya ang kakumpetensiya ko sa Top 1 spot. Kapag sumangguni pa ito sa Guidance Counselor, malaki ang posibilidad na hindi ito kakampi sa akin dahil sa nangyari sa amin.

Kung tutuusin, hindi naman ako pinu-push nina Tita Mariana na magka-honor. Pero iyon lang ang kaya kong maisukli sa kabutihan nilang mag-asawa sa akin.

Kailangan kong malusutan ito.

Nakasakay na ako ng jeep nang mamataan ko ang isang lugar na hindi ko madalas puntahan… Simbahan. Hindi ko alintana kung ano’ng relihiyon, basta ang alam ko, kapilya iyon at puwede akong doon magdasal. Tila may nag-udyok sa akin na pumara, bumaba, at tunguhin ang simbahang iyon.

Bukod sa dalawang ale na nakita kong nakaluhod sa harap ng isang maliit na altar, tahimik ang simbahan at wala na akong nakitang iba pang tao. Pumili ako ng isang lugar sa bandang likuran ng simbahan at doon ako lumuhod. Pakiramdam ko’y may lumukob sa akin na kung ano at biglang nag-flashback sa akin ang mga naganap sa akin nitong mga huling araw hanggang kanina.

Ang imahen ni Coach Dim na tsumutsupa ng uten... ang imahen ng mamasel na puwet ni Yancy na umiindayog sa pagkanyod sa puwet ng coach namin… ang malaking burat ni Kuya Kasey na dumura ng tamod sa mukha ko… ang pagpapatsupa ko ng uten ko kay Tatay Ben… ang pang-aabuso namin sa doctor sa loob ng cr… ang phone sex namin ni Carla… ang unang karanasan ko sa pagkantot ng puwet… ang pakikipagrelasyon ko… kay Kuya Kasey… at kay Carla… at gayundin ang malisyang nararamdaman ko, ang pagnanasa… kay Carla… at sa lahat ng mga lalaking nagiging bahagi ng buhay ko… parang andami-daming mali… at pakiwari ko – marami akong dapat ihingi ng tawad.

Hindi ko na naiwasang maiyak. Para kasing wala akong ka-power-power sa sitwasyon. Kung hindi pa ginawa ni Carla ang ginawa niya kanina, hindi ako magigising sa katotohanang malaki ang magiging epekto ng bawat desisyon ko sa magiging buhay ko… hindi ko mare-realize na hindi lang ako ang maaapektuhan.

Naisip ko ang pamilya ng doctor, ano kayang mararamdaman nila kapag nalaman nila ang tungkol sa ginawa naming pang-aabuso sa kanya?

Ang pamilya ni Mr. Robles, ano’ng mangyayari sa kanila kapag nalaman ang sansaglit na kalaswaang namagitan sa amin?

Naisip ko rin, ano kayang mararamdaman ni Tita Mariana – ang babaeng tumuring sa akin bilang isang tunay na anak, ang babaeng walang ipinakitang masama sa akin at sinuportahan ako sa lahat ng pangangailangan ko – kapag nalaman niya ang namagitan sa amin ni Kuya Kasey? Kay Carla? Kay Mr. Robles? Sa Doctor ng hospital? Kay Tatay Ben?

Ang mga kapatid ko… si Kuya Keith, na siyang naging kalaro ko at pinakamalapit sa akin sa magkakapatid; si Kuya Kyle, na tumuring sa aking isang tunay na kapatid… si Kuya Kevin na ngayon ko lang nakaka-close… hindi kaya nila ako pandirihan? Kamuhian? Laitin? Kutyain?

At ang mga magulang ko, ano kayang mararamdaman nila sa kinasapitan ko? Kaaawaan kaya nila ako? Mauunawaan kaya nila? Masasaktan sila, malamang, pero hindi ba sila maghihinanakit? Hindi kaya nila pagsisihan ang pagbuhay nila sa akin?

Maraming mga guro ko ang nagtitiwala sa akin… maraming mga kaibigang maaaring layuan ako… ang pamilyang itinuturing kong akin, malamang na mawala sa akin. Ngayon ko lang na-realize, marami pala akong naapakang tao. Marami pala akong nagawang mali. Nabulag ako sa tawag ng laman… nagpatukso ako sa kalibugan.

It was liberating to know the pleasures of love and sex. But must I sacrifice other people’s happiness just to have mine? Shouldn’t I, at least, consider other people’s feelings before I jump into the tub of my own bliss? Kailangan bang ipagpatuloy ang isang bagay, kahit palihim, kung alam mo naman na makakasakit ka ng ibang tao?

Napapikit na ako. Turning point na siguro ito. Ngayon ko lang natimbang kung gaano kahalaga para sa akin ang makatapos ng pag-aaral at makamit ang mga pangarap ko. Ngayon ko lang din nadama ang bigat ng kasalanang nagawa ko sa pamilya ko… sa mga pumanaw ko nang mga magulang, gayundin sa pamilyang kumukupkop sa akin ngayon.

“I don’t know how to start this…” usal ko, “uhm… Lord, siguro, galit na galit ka sa akin ngayon. Hindi naman kita masisisi, Lord. I’ve been bad these last few days. I wasn’t seeing straight. I’ve made a couple of bad choices that led me to more bad choices… and bad experiences. I can’t blame you for the things I did… and I can never blame you for the choices I made. Binigyan mo ako ng brain to think, binigyan mo ako ng subconscious to be my guide in choosing what’s best and what’s not-so. And most of all, binigyan mo ako ng volition… ng will para makapamili.”

Napahagulhol na ako. Ang sakit palang aminin sa sariling nagkamali ka. Pero sino naman ang dapat kong sisihin gayong kitang-kita naman na kung hindi ko hinayaan ang sarili kong maging involved sa ganitong sitwasyon, sigurado akong hindi ako mauuwi sa ganitong klase ng fuck up.

“Lord… I’m really sorry… I don’t know if it’s already too late… but you must know that I am hurting… that I am in pain… and I am clueless of everything. Please let this pass… please let me solve this habang hindi pa malala… habang may magagawa pa ako… habang may panahon pa. And I swear… no… I promise… that if you’re going to give me options again, I’ll choose wisely.”

“Thank you for the freedom… thank you for this enlightenment. Thank you for the experiences that made me know who I am. And I am going to embrace this gift no matter what. I am never the same… but I do know I have responsibilities now.”

“Give me one more chance… tatapusin ko ang pag-aaral ko… gagawin ko ang lahat para makamit ko ang mga pangarap ko… at kung magiging involved man ako kung kanino, I will make sure that I am going to use my head. Let me just find the solutions – one problem at a time.”

“Amen.”