Barako Series: CADENA DE AMOR Ch. 11

PROVISO

Ang Cadena de Amor ay mga yugto sa buhay ng iba't ibang mga barako na pagtatagniin ng pagnanasa, pagpaparaya, at... pag-ibig. Nagsimula sa kuwento ng magkakaibigang sina Kanor, Dado, at Caloy, ito ay magsasanga at mamumulaklak ng samu't saring mga kuwento ng kalibugan sa buhay ng iba pang mga barako na may direkta o hindi-direktang kinalaman sa mga naunang mga tauhang nabanggit. Iikot ang kuwento, magkakaroon ng samu't saring rebelasyon, hanggang sa bandang huli'y muling magbabalik ang daloy ng kuwento sa mismong pinagmulan nito.

Ang kuwento pong ito ay pag-aari ni Ginoong A. Serrez. Ang mga ngalan ng mga tauhan, bagama't may kinalaman sa mga nakasalamuhang tao sa tunay na buhay ng may-akda, ay ginamit lamang para magkaroon ng kongkretong imahen at personalidad ang mga tauhan. Ito po ay isang fiction at ang mga sitwasyon at kaganapan sa pagitan ng mga tauhan ay walang kinalaman sa tunay na buhay ng mga taong nabanggit.

Ikalabing-isang Bahagi

Ang Maldito at ang Marido

by: Ginoong A. Serrez

Ilang linggo ang matuling lumipas, isang araw, binabaybay ni Adonis ang daan pauwi lulan ng kaniyang kotse nang mapansin niya sa waiting shed ang kaklase niyang baguhan sa kanyang paningin. Nag-iisa lang ito doon. Hindi niya sana ito papansinin subali’t nang makita niya ang pagkakakunot ng noo nito, parang nakaramdam siya ng awa. Mukhang nagmamadali kasi ito sa hitsura nito. Sa mga ganitong oras pa naman ng hapon, madalang ang mga pampasaherong sasakyang dumaraan sa areang iyon. Ipinagpaliban muna niya ang mabigat na damdamin dito at nagpasyang magpaka-samaritano.

Pumara siya sa harap nito at saka ibinaba ang windshield sa passenger seat ng kanyang sasakyan. “Mukhang nagmamadali ka, ‘tol,” bati ni Adonis sa kaklase, “saan ba’ng punta mo?”

Tila nagtaka naman ang lalaki sa gesture ni Adonis. Nagpalinga-linga ito at nagdalawang-isip kung siya ba ang kinakausap ng nasa kotse… saka lang niya ulit naalalang nag-iisa nga pala siya doon.

Ngumiti si Adonis ng maluwag, natuwa siya sa kainosentehan ng kilos ng kausap. “Ikaw… ikaw nga ang kausap ko…” anito saka itinuro ito.

Napangiti naman ito. Halatang pilit… parang iwas… “Ako pala’ng kausap mo…”

Nang marinig ni Adonis ang boses nito, napamaang siya sa lamig ng tinig nito. Hindi mababa at hindi malaki, hindi rin baritono… somewhere in between… at may pagkapaos pa ito na bumabagay sa kanyang hitsura. Nakakatuwang pakinggan ang pagsasalita nito… walang punto… subali’t sa pandinig ni Adonis ay may magandang tono.

“Oo p’re… sabi ko… mukhang nagmamadali ka… baka on the way naman ang pupuntahan mo, ihatid na kita. Bibihira ang sasakyan dito sa ganitong oras…” ulit ni Adonis at medyo nilakasan ang boses para mas marinig siya ng kausap.

“Sige ‘tol. May oras pa naman ako. Baka maabala lang kita. Hintayin ko na lang iyong isang jeep,” magalang nitong tanggi.

Gustong sumimangot ni Adonis sa naging responde ng kaklase pero pumormal lang siya at nagpahalata ng pagkapahiya. “Tang inang ito… nakaka-two points na ito sa akin, ah…” bulong niya sa sarili. Umiral ang katigasan niya ng ulo at muling tumingin sa lalaki, “’Tol… ang akin lang, baka nagmamadali ka. Bihira lang kasi ang…”

“Salamat na lang ‘tol…” hindi pa man tapos si Adonis sa sinasabi niya ay binara na siya ng kausap. Halata rito ang pagkairita. Halatang nakukulitan sa kanya.

Lalong gustong magwala ni Adonis sa ngitngit at bumulung-bulong sa sarili,  “Putsa… ang yabang neto ah! Three points na ‘to sa akin…” muli niyang bulong. “Ano ba’ng ipinagmamalaki nito at kung makaasta’y akala mo kung sino? Ipinapahiya ako... wow! Ako na nga itong nagmamagandang-loob…”

Gayunman, hindi pa rin niya pinaaandar ang sasakyan. Para namang nakahalata ang lalaki. Dinungaw nito sa bintana ng sasakyan si Adonis saka humingi ng paumanhin, “’Tol… pasensiya talaga. Ayoko lang makaabala ng tao. Hindi ako sanay na mang-abala ng iba. Hindi naman sa binabastos ko ang alok mo. Isa pa, hindi naman tayo magkakilala.”

“Hindi mo ba ako natatandaan?” ani Adonis, lalong bumakas sa mukha ang pagkadismayado sa mga sinasabi ng lalaki.

“Hindi…” matapat na sagot nito.

“Magkaklase tayo sa klase ni Sir Tinio… English Literature… MWF, 3:00 p.m. Remember?” gusto sanang idagdag ni Adonis na walang makaka-miss sa grand entrance niya sa klase.

“Really?” ang patanong na sagot na iyon ng lalaki ang halos magpakulo ng dugo ni Adonis. Lalo pa nang marinig niya ang mga litanya nito, “Sorry ‘tol. Hindi kita napansin doon… madami kasi akong iniisip… anyway… thanks, but no thanks na lang ulit ‘tol. Sorry talaga dahil hindi nga kita kilala. I can’t afford na maabala kita.”

“Eh, di magpapakilala ako,” ani Adonis… pinilit na ngumiti bagama’t tiim ang bagang dahil sa pagkapahiya, “Adonis… Adonis Montecarlo…”

Ang inaasahan ni Adonis na sagot ay, “so, ikaw pala si Adonis… I heard so much about you… bantog ang pangalan mo dito sa university… blah-blah-blah at kung anu-ano pang papuri and whatis and whatnots tungkol sa kanya…”

Pero tuluyang gumuho ang pag-asa niyang iyon nang marinig ang sagot ng lalaki, “ah, ganun ba?” Ni hindi man lang inulit ang pangalan niya na lalo pang nagpatunay ng kawalan ng interes nito sa kanya o sa pakikipag-usap man lang sa kanya.

“Ikaw…” ani Adonis, pigil ang panggigigil… “hindi ka ba magpapakilala?”

Subali’t bago pa man ito makasagot, tumingala ito. Namataan nito ang paparating na jeep at nagmamadaling nagpaalam, “’Tol… sorry… andiyan na iyong jeep. Salamat na lang sa alok. I really appreciate it. Ingat ka na lang pagbiyahe mo …” Lumayo na ito sa sasakyan ni Adonis at naiwang nagngingitngit ang binatilyong puno ng kumpiyansa sa sarili. Pahiyang-pahiya siya. First time niyang magpaka-samaritano, ni hindi niya gawaing mag-alok ng ride sa maski na kanino… tapos heto at masusupalpal lang siya nitong bagong mukhang ito?

“I have never been treated like that… Never! Lalo kitang tatandaan, gago ka! Humanda ka… gagawa ako at gagawa ng paraan para makaganti sa pamamahiya mo…” ngitngit niyang pangako sa sarili. Pakiramdam tuloy niya sa sarili’y isa siyang matronang namimick-up ng call boy nguni’t tinanggihan dahil sa hindi kaaya-ayang hitsura at sobrang katandaan.

Sa condo, gaya ng nakagawian, nagsuot lang siya ng itim na tank-top at may kaiksiang kulay asul na boxer shorts. Nagsuot lang siya ng puting medyas at running shoes saka nagsimula sa kaniyang mga exercise routine. Tagaktak ang pawis niya subali’t habang nakakaramdam siya ng pagod, mas lalo siyang nakakaramdam ng fulfilment at satisfaction.

Habang nagbubuhat ng mga dumbbells ay pinasadahan niya ng tingin ang sarili. Tunay naman, sa tangkad niyang 6 feet at katawang alaga sa balanseng diyeta at ehersisyo, di-kataka-takang marami ang magnasa sa kanya… sinamahan pa ng mukha at kabuuang bunga ng mixture ng lahing Swedish at mestisahing Pilipina, talaga namang guwapo sa salitang guwapo si Adonis. At dahil batid niya ang katotohanang iyon, kakikitaan siya ng hindi pangkaraniwang pride at kumpiyansa sa sarili.

Matapos ang humigit-kumulang sa isa’t kalahating oras na ehersisyo, nagpunas na siya’t hinubad ang lahat ng kasuotan saka itinapis sa baywang ang tuwalyang ipinamunas. Pagkaraka’y ipinasya niyang maghanda ng makakaing hapunan… isang light chicken sandwich at isang basong fresh orange juice. Dinala niya iyon sa may terasa ng kanyang unit at doon niya ito kinain habang pinanonood ang mga tao’t mga sasakyang nagsisipagdaanan sa kalye sa ibaba.

Saglit siyang pumikit at dinama ang dampi ng hangin. Nguni’t sa kanyang pagpikit ay nakita niya ang nakangiting mukha ng kaklase niyang kanina lang niya napansin. Napamura siya ulit… bakit biglang sumagi sa isip niya ang lalaking iyon? Ipinisig niya ang ulo at ipinokus sa ibang alalahanin ang kaniyang isipan. Sa pagkakataong ito’y nagtagumpay siya.

Naalala niya ang ina… ang pagkakaalam niya, apelyido ng ina ang kanyang gamit. Swedish ang biological father niya na isang opisyal sa isang luxury liner. Hindi niya alam kung ano’ng dahilan bakit hindi nagkatuluyan ang mama niya’t ang biological father pero wala pa siyang balak alamin… at least, not for now. Ang mahalaga sa kanya ngayon ay inaalagaan siyang mabuti ng kanyang ina at ng napangasawa nitong isang Italyanong businessman tatlong taon na ang nakalilipas on his fourteenth birthday.

Naputol ang kanyang ala-ala nang marinig niya ang doorbell. Wala siyang inaasahang bisita sa mga oras na iyon kaya napakunot ang noo niya habang tinatahak ang daan patungo sa pinto. Sinilip niya sa peephole upang malaman kung sino’ng kumakatok. Nakatalikod ito pero dahil sa unipormeng suot, nakumpirma niya kung sino ito… isa sa mga guwardiya ng condominium.

Binuksan niya ang pinto at nagtanong, “bakit?”

Napaharap ang guwardiya sa kanya. Napangiti si Adonis sa nakita… may hitsura ito subali’t hindi pa niya ito kilala. Bagong mukha, malinis at maayos magdala ng damit. May kataasan ito, 5'9" marahil, hindi pangkaraniwan na height ng mga Pinoy. Kung hindi ito nakauniporme ngayon ay hindi siya pagkakamalang guwardiya lalo’t maganda ang bulto ng katawan nito. Bata pa ito, marahil ay ilang taon lang ang tanda sa kanya. Nangiti si Adonis nang makita sa mukha ng guwardiya ang bakas ng pagkagulat – kita agad sa mukha nito ang biglaang paghanga sa kanya.

“M-Mr. Montecarlo?” tanong ng guwardiya na halatang nananantiya pa.

“O, ano’ng problema?” nangingiting tanong ni Adonis, tuwang-tuwa sa reaksiyon ng kausap.

Nang maglamyerda ang mga mata ng kausap pababa-pataas sa katawan ni Adonis, nilawakan pa ni Adonis ang pagkakabukas ng pinto para lalo pang i-display sa guwardiya ang magandang hubog ng kaniyang katawan. Parang iniinggit ito… marahil ay kasama na rin ang pang-aakit…? Nakita niya ang panaka-nakang paglunok nito ng laway. Tila natameme.

“Perez…?” tanong ni Adonis… binasa lamang ang pangalan ng guwardiya sa badge nito.

Umangat ang tingin ng guwardiya at tila napapasong ngumiti… “R-Ric… R-Ricardo Perez po… ser…” tila atubiling pakilala ng guwardiya sa sarili.

“Tawagin na lang kitang Ric… So, Ric, ano’ng atin?” kung napaiba-iba siguro ang guwardiya’y baka kanina pa niya nasinghalan. Pero palibhasa’y natutuwa siya sa hitsura nito’y ngumingiti-ngiti lang siya habang pinanonood ang tila “napahiyang tinedyer” na kilos ni Ric.

“Ay… sori ser… n-nalimutan ko… nga pala po, pinapunta ako dito ni Kuya Jack… hindi ko po kasi alam na may ibinilin pala kanina sa kaniya ang mommy niyo. Pinaabot po itong pakete na ito… pasensiya na ser, di ko po naibigay kanina…” parang wala sa huwisyong sabi nito saka tumungo matapos ihain ang may kalakihang pakete kay Adonis.

Hindi inabot ni Adonis ang pakete, bagkus ay inanyayahan niya ang guwardiya sa loob ng unit niya.

“Pasok ka muna… pakilapag na lang doon sa may mesita sa sala…” ani Adonis, may kalokohang pumapasok sa utak. Pagkapasok na pagkapasok ng guwardiya ay umakto na agad ang binatilyo. Sinadya ni Adonis na masabit ang isang dulo ng tuwalya sa knob ng pinto, kaya nang magsara ito’y nahubad sa katawan niya ang nakatapis na tuwalya.

Pagharap ng guwardiya’y napamulagat ito nang ang unang nasilayan ay ang nakalaylay at malambot na tarugo ni Adonis na halos umabot na ang ulo sa kalahatian ng kaniyang hita. Namataan pa ni Adonis ang pagsinghap ng guwardiya at tila napako sa kinatatayuan, napayuko na wari'y napahiya.

Alam ni Adonis na malakas ang epekto niya sa guwardiya pero tatawa-tawa lang ang binatilyo sabay sabing “Ay... nasabet! Di bale, pareho naman tayong lalaki, 'ala naman sigurong problema...” Hindi na binawi ng binatilyo ang tuwalya sa pagkakasaklit sa knob at hubo’t hubad siyang lumapit sa bata-bata pang guwardiya.

Nang makitang papalapit siya’y tila napapasong umiwas ang guwardiya, “Ser, a… a-alis na p-po ako. B-Baka po… h-hanapin ako sa ibaba… M-Mapapagalitan p-po ako… s-ser…”

Painosenteng ngumiti si Adonis, gusto niyang matawa sa pagkakautal ng kaharap subali't pinigilan niya ang sarili, “Ala namang sigurong kaso kung magtagal ka... me problema ba? Baka lang ‘kako gusto mo munang… hmm… mag-juice bago bumaba? Mukha kasing medyo nauuhaw ka…”

Hindi pa rin makatingin si Ric kay Adonis. Iginala nito ang paningin sa kabuuan ng unit… sa mga dingding, sa mga halaman, sa sofa… sa kung saan-saan… pero ni hindi niya matingnan ng direkta ang kabuuan ni Adonis. Pinamulsa pa niya ang dalawang kamay upang hindi mahalata ang pamumukol ng kaniyang harapan dahil sa totoo lang, parang may malakas na hatak ng laman ang katawan at hitsura ni Adonis sa kaniya. Litong-lito ang guwardiya sa nararamdaman. Nguni’t anuman iyon, pinanlabanan niya ito.

“H-hindi na siguro s-ser,” lumunok muna ito bago nagpatuloy, “baka lang po talaga ako hanapin sa ibaba… m-malapit… malapit na po kasing magronda si… ahm… si Kuya Fred… s-sige po ser…”

"Ok..." ani Adonis.

Malawak ang pagkakangiti ng binata subali’t hinayaan na niyang makaraan ang guwardiya. Umiiling-iling na lang siyang tinungo ang pinto matapos lumabas ni Ric upang kunin ang tuwalya sa doorknob at muling itinapis sa sarili. Natutuwa siya na kahit sa mga pangkaraniwang lalaki’y may malakas siyang epekto.

Naalala tuloy niya si Prof. Arellano na hindi niya matandaang nagpakita man lang ng maski na anong motibo sa kanya noong nakaraang semestre. Subali’t kanina lamang ay naangkin niya ang dalawang butas nito. Mabilis ang mga pangyayari… wala sa plano niya ang lahat pero hayun at nangyari ang noon pa niya inaasam na mangyari sa kanilang dalawa ng propesor.

Naalala niya ang mga binanggit na pangalan ng bagong guwardiya. Si Jack, siguro’y nasa late thirties, at si Fred naman ay nasa mid to late thirties. May mga edad na kung tutuusin, halos doble na ng kanyang edad na seventeen. Madalas niyang kakuwentuhan ang mga ito sa gabi. Minsan, pati ang mga asawang dumadalaw sa mga ito'y nakikipaghuntahan sa kanila.

Sa dalawang nabanggit, aminado si Adonis na may hitsura si Jack. Batak sa ehersisyo ang katawan nito at neat sa pagdadala ng kaniyang uniporme. Halatang alagang-alaga ng asawa.

Natutuwa si Adonis na pagmasdan ang mga mata ni Jack... para kasing laging nagpapaawa. At kahit hindi gaanong nakakatawa ang mga kuwento nito'y madalas ay kapupulutan ng aral. Palibhasa’y ito ang pinaka-head security sa condo nila, maingat ito sa pananalita; dinagdagan pa ng gandang lalaki, hindi maiwasang magkaroon ng mga isyu tungkol sa mga residents na babaeng nagpapahiwatig sa may asawang guwardiya. Subali't sa isang buong taong pananatili ni Adonis sa condo, wala pa siyang nabalitaang nangaliwa si Jack. Sabagay, maganda at maalaga ang asawa nitong si Karen na isang guro sa pampublikong eskuwelahan.

Si Fred naman ay bahagya lamang umangat sa pangkaraniwan ang hitsura subali't kalog at mahilig magpatawa. Pati ang asawa nitong si Olga ay tawa pa rin ng tawa sa kakulitan ni Fred. Pero taliwas naman kay Jack, kabi-kabila ang babae ni Fred. Balita sa condo ang pagka-chickboy nito. Sabagay, batak din ang katawan nito sa ehersisyo at maalaga rin sa kalusugan. Buti na lamang at mabait at may pagka-inosente si Olga at tila walang kamalay-malay sa mga extra-curricular activities ng asawa niya.

At eto naman ngayon si Ric. Bata-bata pa, may hitsura nguni't hindi pa niya gaanong kilala. Magkagayunman, nahiwatigan na agad ni Adonis na tinablan ito sa panunukso niya.

Nangiti na lamang ang binata. Bagaman hindi pa naman siya tinitigasan, alam niya na malapit-lapit na rin siyang tablan sa mga pinaggagagawa niyang panunukso sa guwardiya kanina lamang. Baka kung nagtagal ang ginawa niya’y nakatingaro na ngayon ang alaga niya’t wala nang makakapigil sa kanyang kalibugan. Madali kasi siyang tigasan… dala na rin siguro ng kaniyang kabataan… at saka matindi rin ang libog sa katawan.

Nang hindi sinasadya’y sumagi na naman sa isip niya ang pangyayari sa pagitan nila noong bagong mukha kanina. Napawi ang lahat ng kasiyahan sa kanyang mukha at napalitan ng pait. Hindi niya alam kung nasaktan ba siya sa ginawa nito sa kanya kanina o talagang napahiya lang siya talaga. “Bakit naman ako dapat masaktan? Para saan?” tanong ng binatilyo sa sarili.

Pakiramdam talaga niya’y lalo pa siyang na-challenge sa ginawang pangba-balewala sa kanya ng bagong kakilala – gayong ni pangalan nito’y hindi niya alam. Maraming paraan para malaman niya ang pangalan nito at kung sino talaga ito. Sisimulan niya bukas ang pagre-research. Sa panahong iyon, minabuti niyang magpahinga ng maaga-aga. Gusto kasi niyang gumising ng maaga upang makapag-jogging sa parke bago pumasok sa eskuwela. Nagbasa-basa lang muna siya ng mga assigned chapters bago siya tuluyang nagpadala sa sariling antok.

Suot ay sandong asul na humahapit sa katawan – butterfly ang tabas sa likod na nagbigay ng magandang view ng kaniyang mamasel at makorteng likuran; puting running shorts na medyo may kaiksian na siya namang nagpaprominenteng lalo sa malaman, mabuhok at mahubog niyang mga hita’t binti; lowcut na medyas at running shoes na parehong puti. May dala siyang isang may kalakihang bimpong kulay asul. Tila siya isang atleta sa kanyang kasuotan na hindi naman pagsisinungalingan ng kaniyang magandang pangangatawan.

Maganda ang gising ni Adonis at may ngiti siya sa mga labi habang nilalanghap ang malamig na hangin ng madilim na umaga. Alas kuwatro pa lamang subali’t alerto na ang buo niyang katawan. Hindi niya matandaan ang panaginip kagabi subali’t alam niyang gising na gising ang buong diwa niya pagmulat ng kaniyang mga mata.

Pabikangkang siyang umupo sa marmol na sahig ng isang patio, tuwid ang mga paa at nagsimulang idukwang ang sarili magkabilaan upang makapag-stretching. Wala siyang pakialam kahit alam niyang madali siyang masilipan sa laylayan ng kaniyang suot na shorts dahil mamula-mula naman ang kaniyang singit at malinis ang suot niyang puting briefs. Katwiran niya, wala namang makakakuha noon sa kanya. Ang nakakahiya, 'ika nga niya, ay kung maitim ang singit niya.

Nasa ganoon siyang kalagayan nang mapansin niya ang isang lalaki’t isang babaeng magkasabay na nagdi-jog sa pathway. Bibihira pa ang mga tao kaya ang presensya ng iba’y madaling mapansin kahit may kadiliman sa lugar na pinili niya, palibhasa’y hindi pa sikat ang araw. Ngumiti lang siya sa mga ito gayong hindi naman niya ito kilala – marahil ay naaninag ng mga ito ang kanyang ngiti, kumaway naman parehas bilang pagtugon.

Sa tingin niya’y mag-asawa ang dalawang ito. Madalas kasi niyang makita ang parehang ito sa ganitong oras ng umaga sa tuwinang nag-eehersisyo siya sa parke. Pamilyar na sa kanya ang mga mukha ng mga ito at marahil ay ganun din ang mga ito sa kanya. Hindi nga lamang sila nagkakaalaman pa ng kani-kaniyang mga pangalan. Pero madali namang tandaan ang mga mukha nila dahil parehong mapuputi at kapuwa may mga hitsura.

Ang lalaki’y matangkad at maganda ang hubog ng pangangatawan na halatang alagang-alaga sa ehersisyo, marahil ay nasa late thirties na ito, salt-and-pepper ang buhok na clean cut subali’t may pagka-baby face – halos ang dating ay mala George Clooney, subali’t di-hamak na mas batang version nito. Ang babae nama’y bilugan ang mga mata, maganda ang hubog ng katawan nguni’t may kaliitan ang height, marahil ay bata ito ng limang taon sa lalaki dahil makinis ang kutis nito at walang pileges, walang kaarte-arte sa mukha at natural lamang ang ganda, at ang kulay itim, bagsak at straight nitong buhok ay laging naka-ponytail tuwing nakikita niya roon. Totoo, perfect pair kumbaga ang dalawa. Nakakatuwa silang masdan lalo’t magkaterno ngayon ang kanilang mga kasuotang  kulay matingkad na asul.

Nakadalawang beses nang nakaikot ang magkapares bago nakatapos si Adonis sa kaniyang stretches. Sinimulan na niyang maglulundag, at sa bawat bagsak niya sa lupa’y sumasabay rin sa pag-alog ang kaniyang namumuwalang harapan. Bagaman may suot siyang panloob ay bukol na bukol pa rin ang kanyang pagkalalaki dahil halos hindi makayang sapuhin ng kaniyang briefs ang kalakihan nito. Sa totoo lang, large ang suot niyang briefs ngayon hindi dahil nananaba siya kundi dahil gusto niyang magkaroon ng maalwang espasyong magagalawan ang kaniyang malaking pagka-Adan.

Matapos ang ilang breathing exercises ay nagsimula na siyang mag-jog. Pinili niya ang pataliwas na direksiyon. Nagsisimula nang lumiwanag ang kalangitan at maaaring papasilay na rin ang araw. Makailang beses niyang nasalubong ang magkapareha na sa tuwina’y binabati niya ng isang maaliwalas na ngiti. Paparami na rin ng paparami ang mga nagdi-jogging at hindi rin nagtagal ay lumiwanag na ng tuluyan.

Basang-basa siya ng pawis kaya ipinasya niyang magpunas gamit ang kanyang dalang bimpo. Humanap siya ng isang malinis at sementadong lugar at doon siya nag-situps at nag-push ups. Maraming mga joggers ang halos mapatigil sa lugar niya, ang iba’y parang napapasong aarangkada paalis subali’t mapapansing iikot lamang upang bumalik at halos panoorin siya sa kaniyang mga routine. May mga obvious na iba ang puntirya sa panonood – iyung iba’y sadyang nandoon lang upang silipan siya dahil talaga namang hindi maitatanggi ang pamumukol ng kaniyang pagkalalaki. Lalo na sa kaniyang pagsi-sit up ay halos ibuyangyang ng laylayan ng kanyang shorts ang mga himulmol sa kanyang kasingit-singitan.

Wala namang pakialam si Adonis. Sige lang siya sa kanyang ginagawa kahit alam niyang maraming mga matang halos lumuwa dahil sa animo'y direktang pagbibilad niya ng laman. May isa pa ngang malamyang bakla ang talagang umupo na sa isang bench na malapit sa kinaroroonan niya at doon ay tila ginawa siyang breakfast habang pinanunood siya doon na takam na takam. Kilala na niya halos ang baklang ito dahil sa araw-araw na pagdi-jogging niya’y lagi na lang itong nakatanghod sa kanya na tila ba asong gutom na gutom. Hinahayaan lang niya ito basta’t huwag lalapit at baka mabugbog niya ng di-oras.

“Adonis…”

Napatigil siya saglit nang marinig ang tinig ng tumawag sa kanya. Umupo ito at pagkaraka'y ipinantabing ang kanang kamay sa noo upang makaiwas sa pagkasilaw sa sinag ng araw. Nakilala agad niya ang tumawag sa kanyang pangalan. Si Vernon, isa sa mga malalapit niyang kaibigan.

“Hayop ka, ‘tol!” bati ni Adonis sa kaibigan. Kanina pa pala niya ito hinihintay at sa daloy ng usapan nila’y malalaman mo’ng may pinag-usapan silang magkita sa parkeng iyon. Maong na kupasin at may kaliitang kulay balat na shirt na humahapit sa katawan ang suot ni Vernon. Halatang hindi jogging ang intensiyon.

“Oo na… oo na… pasensiya na ‘tol. Nalimutan kong i-set ang alarm. Kagigising ko lang halos,” sansala at paliwanag ni Vernon, inukot ang guwapong mukha upang magpakitang hindi niya talaga sinasadya ang pagkahuli sa usapan.

Ngumiti si Adonis, at nag-Indian sit bago tinapunan ng hindi magandang tingin ang baklang kanina pa nakatanghod sa kaniya. Tila naman napaso ang bakla at patay-malisyang sa iba ipinokus ang tingin, at pagkuwa’y ay napatayo at nag-jogging ng wala sa oras.

Umupo naman si Vernon sa harap ni Adonis, “’Tang ina p’re… kaya naman pala halos malaglag ang mga mata ni Ateng sa iyo eh…” wika nito na ang tinutukoy ay ang baklang umarangkada ng alis, “kahit naman sinong bading, talagang pagpipiyestahan ang ‘bakat’ mo… halos ibilad mo na ang bukol mo, eh... parang wawasakin na ang suot mong pangloob sa sobrang laki...” sabay nguso sa harap ni Adonis at ngumisi.

Natawa si Adonis at inispat ng bimpo ang hita ng kaibigan, “Tado mo!”

May pinag-usapan sila. Napapansin ni Adonis ang ilang mga panakaw na sulyap ni Vernon sa bukol niya pero hindi niya iyon binigyang-pansin dahil alam naman talaga niyang takaw-pansin ang bakat niya. At saka ang pinag-uusapan nila ngayon ay tungkol sa girlfriend nito. Halos araw-araw kasi'y naging sumbungan na ni Vernon si Adonis dahil sa malimit na pagseselos ng kaniyang girlfriend. Alam ni Adonis na straight talaga si Vernon – simula pa kabataan nila'y isa na ito sa maituturing niyang kabatak.

Isa pa sa mga dahilan kung bakit sa umaga sila nagkita ay ang napapadalas na pagtawag ni Wendy, girlfriend ni Vernon, sa hapon at gabi upang imbestigahan ang mga hang-outs at gimmicks ng boyfriend. Paranoid na masyado ang hitad. Mahal ni Vernon ang katipan kaya gusto niyang gumawa ng paraan para mawala na ang mga selos na nagpapahirap sa kalooban niya.

Habang nag-uusap, tumayo na si Adonis at inaya ang kaibigan na maglakad paikot sa plaza ng parke. Pinapayuhan niya ito habang daan, at hinikayat na magkaroon pa ng mas mainam na pasensiya sapagkat siya ang lalaki at siya ang nagdadala ng sitwasyon. Kasalukuyan siyang nagsasalita nang sa gilid ng mga mata niya'y namataan niya muli ang mag-asawang kabatian - nag-uusap ang mga ito sa isang gilid. May iginigiya ang babaeng isang mountain bike at tila nagpapaalam ito. Pasimpleng ngumiti si Adonis nang ibalik ang tingin sa kaibigan upang pagtakpan ang ilang saglit na pagkawala sa pokus. Mabuti na lamang at nakayuko si Vernon na tila nag-iisip ng maigi.

Sa isang muling pagsulyap sa mag-asawa, nakumpirma ni Adonis na nagpaalam ang babae nang humalik ito sa pisngi ng lalaki at sumakay ito na sa mountain bike at kumaway.

Parang nagkaroon ng interes si Adonis sa sitwasyon – kung bakit kailangang magpaiwan pa ang lalaki sa parke. Hindi pa tapos ang ritwal nito – o baka may hindi pa tapos na gawain? Nasa di gaanong kalayuan ang posisyon nina Adonis at marahil ay hindi sila napansin ng lalaki dahil umupo lang ito sa isang bench at pagkuwa'y ay nag-inat-inat.

Panay lang ang salita ni Adonis subali't biglang tumunog ang cellphone ni Vernon. Saglit na napatingin si Adonis sa kaibigan na natatarantang sinagot ang tawag. Alam na agad ni Adonis kung sino iyon sa akto pa lang ni Vernon na tila hilong talilong - ang girlfriend nito, si Wendy.

"Honey, mukhang napaaga ang tawag mo..." simula ni Vernon at marahil ay sumagot ang nasa kabilang linya. Napapahiyang tumingin si Vernon kay Adonis at napangiwi, "Andito lang ako sa parke, kasama ko si Adonis..."

Saglit na katahimikan, nakikinig si Adonis sa usapan ng dalawa. Kahit na hindi niya naririnig ang sinasabi ni Wendy ay nakikita niya sa facial expression ni Vernon na nagdududa na naman si Wendy at dahil dito'y napapahiya ang kaibigan niya sa kanya. Inilinga na lamang ni Adonis ang mga mata upang huwag nang makita ang pagkapahiya ng kaibigan. Napansin niya ang pagdalang ng mga tao sa kinalalagyan nila; ang mga naglilinis sa parke nagkawalaan; ang mga sasakyan ay dumadalang. Saka pa lamang niya muling itinuon ang tingin sa kaibigan.

"O, sige. Papunta na diyan..." pagtatapos ni Vernon at nahihiyang napatingin kay Adonis.

"I understand, sige, 'tol, larga na... baka pagsungitan ka pa niyan, ang aga-aga."

Tinapik siya sa balikat ni Vernon - tanda ng pasasalamat sa pag-unawa ng kaibigan - bago humiwalay. Nang makalayo na ito'y muling naisipan ni Adonis na lingunin ang minamasdang lalaki kanina. Wala na ito sa kinauupuan ngayon. Nagpalinga-linga siya upang hanapin ito subali't hindi na niya ito namataan.

Nagkibit-balikat na lamang siya't nagpatuloy sa paglalakad. Makailang hakbang pa'y saka lamang niya naramdaman ang pamimigat ng kanyang pantog. Napagpasyahan niyang tumungo sa nag-iisang restroom ng parkeng iyon.

Hindi sanay gumamit ng pampublikong restroom si Adonis, lalo na sa restroom ng parkeng iyon – alam kasi niyang masangsang ang amoy dito at hindi gaanong nalilinisan. Sa katunayan, pangatlong beses pa lang marahil niyang gagamitin ang restroom na iyon dahil sa talaga namang bibihira itong bisitahin ng mga tao.

Pagpasok niya sa restroom ay bumalot kaagad ang may kadilimang atmospera; katahimikan na hinaluan ng may kanipisang amoy na hindi kaaya-aya sa ilong. Ang tanging liwanag lamang sa loob ay ang liwanag ng umaga na tumatagos sa mga basag na de-salaming bintana nito na halos nakadikit na sa mataas nitong kisame.

Pero kung ikukumpara sa dalawang beses niyang pagbisita rito, mas malinis itong maituturing ngayon dahil naobserbahan ni Adonis na hindi na halos nagpuputik ang tiled floors at bagong pintura na ang mga dingding. Hindi na rin ganoon katapang ang panghi at sangsang ng ere. Muling namasdan ni Adonis ang pamilyar na dalawang pinto ng magkahiwalay na stall kung saan naroon ang tig-isang toilet bowl, gayundin ang tatlong urinals sa tapat nito.

Papaapak pa lamang siya sa tapat ng unang urinal  nang mapansin niya ang marahang pag-awang ng dulong pinto. Napalingon siya roon at bago ito muling naipinid ay rumehistro sa utak niya ang matang nakasilip na hindi rin niya gaanong naaninag dahil sa nakatabing na anino ng pinto. Nakarinig pa siya ng bahagyang pagtikhim, tila ba nagpaparamdam ang lalaki sa loob ng stall.

Ngumisi na lamang si Adonis at inilabas ang kanyang burat at malayang pinasirit sa urinal ang mainit niyang ihi. Naramdaman niya ang muling pag-awang ng pinto. Alam niya, sinisilipan na siya nang kung sinong naroroon dahil sa anggulong kinaroroonan niya, tiyak na tatama ang paningin nito sa nakabuyangyang niyang pagkalalaki lalo na't hindi rin naman talaga kayang itago ni Adonis ang kalakihan nito kahit na pa magbago siya ng posisyon. Sanay na siya ng nasisilipan at sanay na rin siyang kainggitan ng mga kalalakihan dahil sa may kalakihan niyang burat. Basta walang salingan, ayos lang sa kanya.

Narinig ni Adonis ang pagsinghap ng lalaki kaya hindi na siya nakatiis, tinapunan niya ng hindi magandang tingin ang direksiyon nito. Subali't siya mismo'y nagulat dahil ngayo'y malaki na ang pagkakaawang ng pinto at nakalitaw na halos ang kabuuan ng ulo ng lalaking titig na titig sa kargada niya.

Nakilala niya agad ang lalaki, ang bilugan nitong mga mata, ang may kakapalang mga kilay, ang matangos nitong ilong at maninipis na mga labi... gayundin ang salt-and-pepper na buhok nito... hindi siya maaaring magkamali, ito ang lalaking kanina lamang ay kasama ang kanyang asawa.

Nag-angat ng tingin ang lalaki upang salubungin ang mga mata ng binatilyo. Pero kahit na nakita nitong nakatingin si Adonis sa kanya ay tila wala itong balak na isara ang pinto. Bahagyang nakaawang ang mga labi nito at panaka-nakang lumunok. Tila ba tinakasan na ng anumang hiya sa katawan at lantaran ang pagpapakita nito ng seksuwal na interes sa guwapong binata. Pagkuwa'y ay huminga ito ng malalim at tila takam na takam na banayad na dinilaan ang labi at muling itinutok ang mga mata sa kanyang nakasungaw na kahabaan.

Napangiti si Adonis habang minamasdan ang mukha ni George-Clooney-look-alike. Bagaman wala sa hinagap niya na ang itong lalaking itong kanina lamang ay inoobeserbahan niya'y dito lamang pala niya matatagpuan sa loob ng male restroom. At bagaman may ideya siya sa pagpapaiwan ng lalaki sa parke, ang kumpirmasyon ng kaniyang akala ay lalo lamang gumulat sa binatilyo. Sa isipang naririto ito ngayon sa parke, titig na titig at takam na takam sa kanyang nakabuyangyang na pagkalalaki habang ang asawa nito'y walang kamuwang-muwang na umuwi sa bahay upang ipaghanda ng agahan ang lalaki'y isang dahilan upang mabilis na daluyan ng libog ang mga ugat ni Adonis.

"A-Anlaki..." dinig niyang bulong ng lalaki.

"Alin?" painosenteng tanong ni Adonis habang inoobserbahan ang takam na takam na hitsura ng lalaking may-asawa.

"... I-iyan... Iyang hawak mo... T-totoo ba iyan?" anang lalaki na walang kabalak-balak na bawiin ang pagkakatitig sa malambot na pagkalalaki ni Adonis.

Humarap si Adonis sa lalaki at panabay na marahas na hinaklit pababa ang kaniyang shorts at briefs hanggang kalagitnaan ng hita. Namaywang pa ito at saka lumiyad, tuluyan nang ibinuyangyang ang kaniyang pagkalalaking malambot na nakalaylay sa kanyang harapan. Lalo siyang nalilibugan habang nakikinita ang takaw na takaw na hitsura ng lalaking kanina lamang ay may kasamang babae - na pinaghihinalaan niyang asawa nito.

"Nasaan ang asawa mo?" kaswal na tanong ni Adonis, nais lamang kumpirmahin ang kaniyang hinala, subali't iginiling nito ang katawan dahilan upang umalog ang kaniyang kahabaan.

"N-nasa b-bahay na s-siguro..." sagot nito, tuliro. Saglit lamang na sinalubong ang mga mata ni Adonis bago muling ibinalik ang titig sa nakalaylay na kaangkinan ng binata.

"Gusto mo nito?" nakangising tanong ni Adonis.

Napasinghap muli ang lalaki at napaangat ang tingin sa guwapong mukha ni Adonis. Parang nag-aalinlangan ito at natatakot subali't naroon ang pag-asam na sana'y totoo ang kaniyang narinig. Pandalas na pagtango ang naging tugon nito kay Adonis na tila ba sabik na sabik.

"Lumapit ka dito... hindi mo maaabot ito kung andiyan ka..." tukso ni Adonis, malawak ang mapanuksong mga ngiti.

Nasa kilos ng lalaki ang wari'y naengkanto. Tumayo ito at dahan-dahang lumapit sa kinaroroonan ni Adonis, halata sa kilos nito ang nararamdamang matinding kaba at takot. Lingid sa kaalaman ni Adonis, hindi maubos-maisip ng lalaking ito na siya ay madalas nang ninanakawan ng sulyap at siya rin ang naging pangunahing dahilan kung bakit dumalas ang pagdi-jogging ng lalaking ito sa umaga. Bagaman kalaunan, nahikayat ding sumama ng asawa nito, hindi iyon naging sagabal sa kaniyang mga pagsilay kay Adonis.

Hindi rin alam ni Adonis na hindi ito ang unang pagkakasilay ng lalaking ito sa kaniyang kaangkinan. Aksidente lamang ang unang pagkakataon; totoong nagbabawas ito noon sa loob ng cubicle na nataon naman sa ikalawang pagbisita ni Adonis. Sa pagtayo nito, palibhasa'y may katangkaran, lampas ang mga mata nito sa pinto at aksidenteng nasilipan nito si Adonis... isang aksidenteng naging dahilan kung bakit inaraw-araw nito ang pananatili sa restroom... matiyagang hinihintay ang pagkakataong ito ngayon.

Wala naman sa hinagap ng lalaking ito na ang lalaking naging dahilan ng kaniyang aktibong sex life ay narito ngayon at inihahain ang pagkalalaking noon pa niya inaasam na mamasdan. Pagkalalaking naging bahagi ng kanyang mga panaginip at nagsilbing inspirasyon upang maging mas wild ang pakikipagkantutan niya sa asawa niya.

Sa isip-isip niya, "panaginip lang ba ito?"

Paano kung nananaginip lang siya? Paano kung tinutukso lang siya ni Adonis upang sa huli'y ipahiya lamang siya? Paano kung...

Hindi niya halos matandaan kung paanong lumipas ang mga sandali at ngayo'y lumuhod na siya sa harap ni Adonis at panay ang paglunok habang titig na titig sa pinong ugat ng malambot na kaangkinan ng binata. Kinapa-kapa niya ang kanyang sarili habang tila minememorya niya ang bawat himaymay ng laman ng kahabaan ng burat ni Adonis, pati ang bawa't hibla ng bulbol nito, pati na ang bawa't gatla at kulubot ng mamula-mula nitong bayag. Sinamyo niya ito at napapikit siya sa sarap na dulot ng bangong angkin lamang ni Adonis... bruskong-brusko... purong lalaki!

"Ba't di mo hawakan? Testingin mo kung totoo ba..." anyaya ni Adonis kahit na ang buong pokus ng nakatatandang lalaking ay sa kanyang pagkalalaki lamang.

Umangat ang kamay ng lalaki, halos awtomatikong bumalot ang mga daliri't palad nito sa katawan ng titi ni Adonis. Ang mainit na dampi ng palad nito sa manipis balat ng buhay na ugat ni Adonis ay nagbigay ng ibayong libog sa binata. Sa harap ng mga mata ng lalaki, unti-unting umunat ang burat ni guwapong binatilyo; sa pagkalinga ng mga palad ng lalaking pumipisil-lapirot sa tagdan niya, dahan-dahang tumayo ang higanteng pagkalalaki ni Adonis.

Pumanay ang pagsinghap at paglunok ng nakaluhod na lalaki habang pinagmamasdan ang unti-unting pagkabuhay ng isang napakalaking burat – isang eksperiyensang hindi pa niya nararanasan o maaaring maranasan pang muli sa tanang buhay niya.

Tuluyan na ngang tumigas ang titi ni Adonis habang hinahayaan niya ang lalaking nakaluhod sa ginagawa nito. Lumikha siya ng bastos at nakalilibog na mga ungol, dahil sa totoo lang, noon pa niya napapansin ang kaguwapuhan ng lalaking ito. Noon pa siya attracted dito kahit na pa may edad na ito at may kasama itong babae sa araw-araw nilang pagkikita sa parke.

Ikinanyud-kanyod ni Adonis ang titi sa nakabalot na palad dahilan upang mapapikit ang lalaking nakaluhod sa kanyang harapan at lalo pang pinanggigilan ang kanyang tarugong nagsimula na ngang maglaway.

Halos hindi na magpanagpo ang dulo ng daliri ng nakatatandang lalaki sa pagkakabalot sa katabaan ng katawan ng titi ng binata. Pinagsugpong din ng nakatatandang lalaki ang dalawang palad subali't ito'y hindi sapat upang makoberan ang kahabaan ng titi ni Adonis. Nakausli pa rin ang ikatlong bahagi ng katawan ng burat ng binatilyo, at ang namumulang ulo nito'y halos dalawang pulgada na lamang ang layo sa guwapong mukha ng nakatatandang lalaki.

"Ang laki naman nito, bata... 'tang-inang burat ito... aaaahhhh... wala pa sa kalahati ang akin... oooohhh..." wala na sa huwisyo ang lalaki at nagsimulang salsalin ang titi ni Adonis. Napapanganga ito – wari ba'y tinatantiya kung magkakasya sa bibig niya ang malaking ulo ng sundalong nandudura.

Nang may makitang malahamog na paunang-katas sa hiwa ng pagkalalaki ni Adonis, inilabas nito ang dila. Marahan ang proseso ng pagdidikit ng basa nitong dila sa ulo ng titi Adonis. Napasinghap si Adonis at nasarapan sa sensasyong dulot ng dila ng lalaki. Kaya pasabunot niya itong kinabig dahilan upang pumasok ang ulo ng titi niya sa nakanganga nitong bibig. Nakita ni Adonis na halos tumirik ang mga mata ng lalaki na wari ba'y nasapian ng masamang espiritu.

Halos mabaliw si Adonis sa ibayong sensasyon ng bibig ng lalaki. Marunong itong maglaro. Halatang sanay sa kanyang ginagawa. Habang dinadama niya ang bihasang paglalaro ng dila, labi at kabuuan ng bibig nito sa kaniyang titi, saka lang naisip ni Adonis na marahil ito ang talagang dahilan kung bakit nagpaiwan pa ito sa parke. Para makatsupa... para makapagnakaw ng lakas ng kapwa niya lalaki... para mag-take ng kaniyang protein shake bilang breakfast! "Pang-ilan na kaya ang titi ko sa mga natsupa na niya sa loob ng restroom na ito?" tanong ni Adonis sa kaniyang sarili.

"Sige... tsupain mo ako... ang sarap ng bibig mo. Putang ina ka! Ang sarap-sarap mong tsumupa. Ang galing mo... yes... sige pa... supsupin mo pa..." tila mababaliw na anas ni Adonis habang panay na ngayon ang pagtaas baba ng ulo ng nakatatandang lalaki. Ang obscure na pagkakanganga nito ang halos magpabaliw kay Adonis. Pakiramdam niya, halos mawarak ang mga gilid ng bibig ng may-asawa. Pero nagpupursigi pa rin itong matanggap kahit man lamang ang ulo ng kanyang burat habang ang mga kamay nito'y panay na ang pagbayo sa tagdan ng kanyang pagkalalaki. Panay ang mga ungol at malalaswang mga anas.

"Huwag mong pasayaran ng ngipin," banta ni Adonis, "kungdi sa puwit kita titirahin..."

Nanlaki ang mga mata ng lalaki. Tila kasi imposible ang ipinagagawa sa kanya ni Adonis. Pero sinubukan niya ang sumunod. Pamaya-maya'y tinapik ni Adonis ang mga kamay nito. Naramdaman ng lalaki ang senyales at bumitiw. Isang matinding ayuda ang binitiwan ni Adonis, at sa kanyang pagkanyod, naramdaman niyang nabilaukan ang lalaki. Mahigpit itong napakapit sa dalawang hita niya kaya hinigpitan din ni Adonis ang pagkakasabunot sa buhok nito. Hindi ito makagalaw at naluha ito – sadyang nahirapan sa kalakihan ng ulo ng burat ni Adonis na ngayo'y nahihimlay sa gitna ng kaniyang lalamunan. Piniga-piga ng lalaki ang hita ni Adonis, senyales na nahihirapan ito sa ginagawa subali't walang pakialam si Adonis at pinanatili lamang ang pagkakabaon hanggang sa pakiramdam niya'y nanghina ang mga kamay ng lalaki.

Noon siya marahang humugot at kasunod noon ay nagdadahak ang lalaki at hinang-hinang napasaldak sa paupo. Pinagmasdan lang ni Adonis ang titi niyang basang-basa ng laway. Ni hindi niya pinansin ang panlalambot at pagduruwal ng guwapong may-asawa. Aniya sa sarili, "ginusto mo ang titi ko, pangatawanan mo!"

Sinimulan niyang batihin ang sarili at sinubunutan ang lalaki. "Nganga!" utos nito.

Ngumanga ang lalaki at pumikit. Tumulo ang luha nito sa magkabilang pisngi at halatang hindi pa nakaka-recover at nanghihina pa.

Marahas na binayo ni Adonis ang kaniyang nagngangalit na pagkalalaki. "Sa bibig mo ako magpapalabas at gusto kong lunukin mo ang lahat ng tamod ko... wala kang ititira... sasairin mo ang lahat ng tamod ko. Wala kang iluluwa, wala kang idudura, wala kang isusuka... naiintindihan mo?" nanggigigil na anas ni Adonis na sa kanyang pananalita'y tila nalukuban na ang buong pagkatao niya ng ibayong kalibugan.

Panay lamang ang paghingal at pagsinghap ng lalaki kahit pandalas na ang pagdaloy ng luha nito. Kahit na nahihirapan sa kaniyang sitwasyon at nakakaramdam na siya ng panlalambot at pagkahapo, pinanatili niya ang pagkakanganga ng bibig. Sa kalooban niya, may kakaibang kasiyahan siyang nararamdaman lalo ngayo't naririnig niya ang tinig ni Adonis na tila ba isang napakagandang tinig na pumapaimbulog sa kalawakan.

Nalalasahan pa ng nakatatandang lalaki ang konkoksiyon ng paunang-katas ni Adonis – maalat-alat, manamis-namis, maasim-asim, mapait-pait. Subali't para sa kanya, ito ang pinakaasam niyang matikman, ito ang pinakamasarap na katas. Wala nang hihigit pa sa inaasam niya: ang tamod ng lalaking hindi man niya kilala sa pangalan subali't matagal nang namumuhay sa kaniyang mga panaginip... at ang pangyayari ngayon, kung isa nga lamang bang panaginip, mas mamarapatin pa niyang magpakalunod sa linamnam ng bawa't sandali at sana'y huwag nang matapos.

Pumikit ang lalaking nakasaldak sa sahig. Dama niya ang pagkakangawit ng kanyang panga sa kaniyang pagkakanganga; gayundin ang mariing pagkakasabunot sa mga hibla ng kanyang buhok. Tiniis niya ang lahat ng iyon sapagka't alam niya, nalalapit na ang pagsargo ng tamod ng humihingal na binatilyo sa kanyang harapan.

Papalakas na ng papalakas ang mga ungol na lumalabas sa bibig ni Adonis. Papabilis na rin ng papabilis ang ritmo ng kanyang pagbayo. Sa bawat paimbulog ng kanyang mga angil, halinghing, ungol at singhap, tila sumasabay ang tibok ng puso ng lalaking nakanganga sa kanyang harapan.

"Matitikman ko na... malapit na... malapit na malapit na... ang pinakaaasam kong katas... matitikman ko na!!!" pangako nito sa kaniyang sarili.

Nang haklitin muli pahila ni Adonis ang mga buhok ng lalaki, senyales na ito. Napaangat ang puwit ng lalaki at sinalubong ng nakangangang bibig ang ulo ng galit na galit na tarugo ni Adonis.

"Magpakalasing ka! Wala kang dapat sayangin! Ubusin mo lahat iyan at wala kang ititira! Tandaan mo iyan!" pagbabanta ni Adonis na tila aliping pinakinggan ng lalaking walang habas na sumupsop muli sa ulo ng burat ng binatilyo.

"Aaaaahhhhhhhhhhhhhh!!! Putang ina kaaah!!!!! Sino ka man, ang sarap moooohhh.... ang sarap-saraaap!!! Kainin mo lahat ang tamod kooooh!!! Ingh! Ingh! Inggggghhhhhh!" halos mabaliw si Adonis sa ibayong kiliti at sa isang loob ng bibig ng nakatatandang lalaki, sumargo ang kanyang masaganang katas. Halos mahirinan ang nakatatandang lalaki at pinandalas niya ang paglunok sa bawat puslit ng katas ni Adonis. Nilunok niya ang lahat ng kaniyang makakaya nguni't sadyang masabaw ang binata at may tamod pa ring naglandas sa gilid ng bibig niya at dumaloy sa kanyang baba.

Panay ang hingal ni Adonis habang ang lalaki'y hindi magkamayaw sa kanyang paglunok. Inaamin niya, hindi pa siya nakaranas ng pagbaha ng tamod sa kanyang bibig kahit na mangilan-ngilan na rin ang kaniyang natsupa. Pinilit niyang inumin ang lahat-lahat. Lunok – hingal – lunok – hingal – lunok... hanggang sa pakiwari niya'y wala nang lalabas pa sa napakalaking burat na iyon.

Sinipsip pa niya at piniga ng mainam ang pinakatagdan ng pagkalalaki ni Adonis upang masaid ang lahat ng katas. Gaya nga ng utos sa kanya ng binatilyo, wala siyang dapat itira. Ilang sandali pa, iniluwa na niya ang titi ni Adonis hindi dahil gusto niyang gawin iyon. Ginawa lang niya iyon upang magawang pahirin ng kaniyang daliri ang mga kumawalang tamod sa gilid ng kaniyang labi at nakangiti siyang tumingala upang ipakita sa binatilyong hindi nga niya sasayangin kahit na ang mga nagpumilit na kumawalang katas.

"Hmmm..." napangisi si Adonis sa nakita, "very good... very good... mukhang sarap na sarap ka, ah."

Tumango ang lalaki at muling napasaldak paupo sa sahig at huminga ng napakalalim. Saka lang inayos ni Adonis ang sarili at iniwan ang may-asawang lalaking nanghihina sa sahig... nanghihina nguni't malawak ang mga ngiti sa labi.

Barako Novel: Pagbabago 207

Ang Pagbabago

(Ang Pagpapatuloy ng Kuwentong: PAGKAMULAT)

by: Ginoong A. Serrez

Ikapitong Yugto: Shockwaves

Bahagya akong naalimpungatan sa ilang mararahang tapik sa balikat ko. Naramdaman ko agad ang bahagyang lamig ng hanging ibinubuga ng airconditioning unit sa kaliwang pisngi ko, gayundin ang init at ginhawang dala ng comforter kong ibinigay sa akin ni Tita Mariana last Christmas. Nakauwi na pala ako’t padapang nakatulog sa kama ko.

“Drew, gising muna…” anang tinig ng lalaking nanggigising sa akin.

Ang unang pumasok sa isip ko’y si Kuya Keith. Siya lang naman sa mga kapatid ko ang pumapasok sa kuwarto ko at nanggigising sa akin. Bahagya lang akong kumibot upang ipaalam na nagising na ako subali’t hindi pa rin ako dumidilat o nagbigay ng senyales na babangon na.

“Okay ka lang ba, Drew?” muli’y narinig kong pabulong na tanong ng nanggigising sa akin.

Napakunot ang noo ko, naninibago sa uri ng tono at bigkas ng lalaking nanggigising sa akin. Saka ko lang din naproseso ang kakaibang timbre ng tinig nito… madiin ang mga katinig, mababa ang timbre, malinaw ang mga titik, maganda ang modulation ng boses… sigurado akong hindi ko ito malimit na naririnig.

Napilitan akong dumilat. Hinanap agad ng mga mata ko ang lalaking nanggigising. Nakaupo ito sa gilid ng kama ko at nakatingin sa akin.

“K-Kuya Kyle…”

Tila napapahiya akong bumangon sa di ko alam na dahilan. Andaming tanong na biglang bumaha sa isipan ko subali’t ni isa’y wala akong naisabibig. 

“Hindi ka kumain. Tinatanong ka ni Mommy…”

“Nasa ibaba ba sila Mommy?” bigla ko lang naitanong.

“Umalis sila ni Daddy, kasama yata si Kuya Kasey. May pinuntahan yatang friend ni Mommy… Iyon na nga, tinatanong kung napano ka na. Masama pa ba ang pakiramdam mo?”

Hindi ako agad makasagot. Para akong napipi at di malaman kung ano’ng sasabihin ko. Una, parang nangingimi ako dahil hindi ko ine-expect na papasok sa kuwarto ko si Kuya Kyle. Hindi ko alam kung bakit pero, pakiramdam ko, of all my “siblings” siya iyong least expected ko na ii-invade ang privacy ko.

“Just… t-tired… I guess…” pagdadahilan ko.

“We’re just worried, you know… alam mo naman na sobrang pag-aalala namin lahat sa iyo when you were hospitalized kaya gusto lang naming masiguro na okay ka.”

May way si Kuya Kyle ng pagsasalita na nakakasaling ng puso. Masarap din ang timbre ng kanyang boses sa pandinig. Hindi ko tuloy maiwasang mapangiti.

“Salamat Kuya… Napagod lang siguro ako sa exams buong araw. Halos wala akong break eh. Two days worth of exams ang pina-take sa akin this day kaya double effort ako.”

“Ah, I see. Hindi ka ba nagugutom? Masarap iyong dinner na pinrepare ni Manang.”

“Mukhang di ako dinadalaw ng gutom Kuya. Pero babangon na rin siguro ako. Light sandwich lang siguro para lang magkalaman ang tiyan ko.”

“Okay. Sige, ako na bahala sa sandwich mo. Hihintayin kita sa ibaba,” anito saka tumayo.

“Thanks ng marami Kuya,” saka ko lang napansin na nakauniporme pa ako, “Magbibihis lang ako. Di na pala ako nakapagbihis ng pambahay.”

“Pansin ko nga. Sige mauna na ako para makapagbihis ka na,” paalam nito at tuluyan nang lumakad papunta sa pinto upang lumabas. Sinabayan ko naman iyon ng pagbangon upang tumungo sa restroom upang manubigan. Nang mapukaw ang pansin ko ng shower stall ay nagdesisyon akong mag-shower muna kahit light lang pagkatapos manubigan.

Kagyat na gumaan ang pakiramdam ko sa pagdampi ng maligamgam na tubig sa aking balikat. Hinayaan kong lunurin sansaglit ng yakap ng tubig ang mga sandali. 

Gayunpaman, may ilang himaymay ng alaala ng maghapon na pilit na umokupa ng malaking espasyo ng aking isipan. Natigilan akong muli. Nadama ko ulit ang takot at ibayong lungkot na kanina lamang ay umaalipin sa akin. Tila gusto kong humiyaw na di ko mawari. Pakiramdam ko, helpless na helpless ako. Ni hindi ko rin alam kung kanino ako hihingi ng payo – kahit si Kuya Kasey, pakiramdam ko, hindi ako mauunawaan.

Parang kailan lang nagdesisyon na akong huwag nang pahirapan ang sarili ko. Pakiramdam ko noon, madali lang ang lahat. Nakinig ako sa mga sinasabi sa akin ni Kuya Kasey, at aplikable sa mga panahong iyon kung ano ang mga ipinayo niya sa akin. 

Subali’t nang mahalo sa usapan si Carla, parang naiba ang istorya. Nagalit si Kuya Kasey sa akin nang dahil sa kanya, nakahiging ako ng hinampo kay Marjorie nang malaman niya ang tungkol sa amin, at pakiwari ko’y hindi rin ito nagustuhan ni Tatay Ben. Hindi marunong mahiya si Carla at hindi ko alam ang takbo ng utak nito – ang pagpapanggap niyang kasintahan ko kay Kuya Kasey; ang pagyakap at paghalik nito sa harap mismo ni Kuya Kevin; at ang hayagang pakikipaghalikan nito sa akin sa gitna ng mga nakapaligid na mga estudyante, mga guro at mga personnel ng school, saka ko lang napagtanto na hindi tama ang nagiging takbo ng mga sitwasyon.

Naisip ko rin, kung ang normal na pakikipagrelasyon ng babae at lalaki ay maaaring maging dahilan upang mapag-initan ako ng mga nasa administrasyon ng paaralan, ano pang maaaring maging epekto kung malalaman nilang may nagagawa pa akong higit pa roon? Ano’ng mangyayari kay Tatay Ben kapag may nakahuli sa amin? Naisip ko si Doc Mike, ano kayang gagawin ng ospital kapag nalaman nila ang naganap sa pagitan naming tatlo nina Kuya Kasey? Si Mr. Robles, ano’ng magiging reaksyon ng school kapag nalaman ang sansaglit na kalaswaang namagitan sa amin? Paano ang pamilya niya?

Naisip ko rin, ano kayang mararamdaman ni Tita Mariana – ang babaeng tumuring sa akin bilang isang tunay na anak, ang babaeng walang ipinakitang masama sa akin at sinuportahan ako sa lahat ng pangangailangan ko – kapag nalaman niya ang nangyari sa amin ni Carla? Sa ginawa ko kay Mr. Robles? kay Tatay Ben? at sa namamagitan sa amin ng mismong panganay niyang si Kuya Kasey, gayundin sa nangyari sa toilet ng ospital?

Ang mga kapatid ko… si Kuya Keith, na siyang naging kalaro ko at pinakamalapit sa akin sa magkakapatid; si Kuya Kyle, na tumuring sa aking isang tunay na kapatid… si Kuya Kevin na ngayon ko lang nakaka-close… hindi kaya nila ako pandirihan? Kamuhian? Laitin? Kutyain?

Kung buhay pa ang mga magulang ko, hindi kaya nila pagsisihan ang pagbuhay sa akin nang dahil sa kinasapitan ko?

Kaya heto ako ngayon, balik ulit sa square one. Litung-lito na naman at tila nawawala sa sarili. Ni hindi ko na maalala kung gaano akong katagal nakababad sa tubig, kung kailan ako lumabas ng banyo, at kung gaano katagal na akong nagtutuyo ng buhok habang hubo’t hubad akong nakaupo sa gilid ng kama. Bahagya pa akong naalarma nang makarinig ako ng mga katok kahit hindi ko na halos maproseso sa utak ko ang mga kaganapan. Diretso ako sa pinto at binuksan ito. Sa likod nito’y itinago ko ang hubad ko pang katawan upang silipin sa siwang na nilikha ng pagkakabukas ng pinto kung sino ang kumakatok.

“K-Kuya Kev?” bulong ko, di ko maiwasang di mabigla.

“Di ka pa raw kumakain?” tanong niya, kunot-noo, bahagyang iritado.

“E-Eh K-Kuya…” aywan kung bakit tila bigla akong nakaramdam ng kaba. Para kasi akong nakakita ng pagkadisgusto sa ekspresyon ng kaniyang mukha.

“Kagagaling mo lang sa sakit, tapos, nagpapabaya ka sa pagkain? Hindi ba kairesponsablehan iyan?”

Kinabahan na ako ng tuluyan. Hindi maganda ang tono ng pananalita ni Kuya Kevin.

“K-Kuya… s-saglit lang… Bababa na ako p-para kumain… m-magbi… m-magbibihis lang ako saglit…” tila umiikot ang puwit kong hindi ko mawari. Nagmamadali kong iniwan ang pinto na di ko na naisipang isara dahil sa sobrang pagkataranta. Para akong trumpong di malaman kung saan unang didiretso para makahagilap kung ano’ng aking isusuot. 

Nang makahagilap ako ng puting briefs ay agad ko itong sinuot. Subali’t nang tuluyan ko nang maisuot ang panloob ay saka lang nahagilap ng mga mata ko ang aninong nakatayo sa bandang pinto. Hindi ko alam na tuluyan na palang pumasok si Kuya Kevin at nakamata sa akin. Lalong rumehistro sa utak ko ang takot at nakadama ako lalo ng pagkataranta. Isang hablot sa puting tanktop, isang jersey shorts na di ko na naalisa ang kulay at wala pang isang minuto’y naisuot ko na kapwa.

“Sorry Kuya…” wika ko makatapos magbihis at tinungo ko ang kanyang kinatatayuan, “bababa na po… kakain na ako…”

Nakarinig ako ng isang malalim na buntung-hininga buhat sa kanya bilang tugon bago ito nagpatiunang lumabas sa kuwarto ko upang bumaba at tunguhin ang komedor.

Halos hindi ko manguya ng maayos ang pagkaing nasa harapan ko. Tuwing magagawi ang tingin ko kay Kuya Kevin na nakaupo sa harap ko, hindi ko maiwasang di mahiya at matakot. Wala siyang imik habang nakamata sa akin sa pagkain. 

Ang inaasahan kong light sandwich na gagawin sana ni Kuya Kyle para sa akin ay wala sa hapag – bagkus, mainit na kanin, bagong pritong manok, ginisang gulay, at mainit na sabaw ang nakahatag… sa gilid ng pinggan ko, isang baso ng freshly-squeezed orange juice at isang baso ng tubig. Kahit hindi ako gutom, hindi ako makatanggi; kahit hindi iyon ang inaasahan kong pagkain, hindi naman din ako makapagtanong. Ayaw ko pa ring masinghalan ng wala sa panahon.

Marami-rami ang kanin pero pinili kong ubusin na lang. Napansin kong nakamata si Kuya Kevin sa paubos na kanin sa pinggan ko kaya di na ako nag-atubiling pigilan siya nang dumampot siya ng isang pinggan nang sa tantiya ko’y tatayo siya para kumuha ng kanin sa rice cooker, “K-Kuya Kev… ok na… b-busog na po ako… a-ako na po bahala magligpit.”

Inilapag niya ang plato nguni’t di niya ako tiningnan sa mukha. Tahimik lamang itong tuluyang tumayo at iniwan akong nakaupo sa hapag. Sinundan ko na lamang ng tingin kung saan siya tutungo bago ko tuluyang inubos ang natirang kanin sa pinggan ko. Ininom ko ang isang basong tubig at isinaisangtabi ang juice.

Inilipat ko sa maliliit na plastic container ang natirang ulam para mailagay ko sa ref. Hinugasan ko ang pinagkanan, pinunasan, at maayos na iniligpit sa cupboard. Pinunasan ko na rin ang mesa. Dala ko ang orange juice nang lisanin ko ang komedor.

Tinungo ko ang direksyong pinuntahan ni Kuya Kevin – sa terasa. Inabutan ko siyang nakatalungko sa kaliwang gilid ng unang baitang ng hagdan pababa sa hardin kung saan tila ito nakatitig sa kawalan. Nakakatakot lapitan. Pakiramdam ko, bumalik ulit ang katauhan ng masungit kong kapatid. Subali’t inipon ko ang lahat ng lakas ng loob ko. Umupo ako sa kanang gilid, mahigit isang metro ang layo sa kanya, at inilapag ko sa aking kaliwa ang tangan kong baso.

Tila kami mga complete strangers. Pinilit kong huwag mapadako ang aking mga mata sa direksyon kung saan siya nakaupo. Ilang minuto pa lang marahil ang lumilipas subali’t ang katahimika’y dumagdag sa nakakaririnding paghihintay kung kaninong tinig ang titibag sa tila ba napakakapal na pader na pumapagitan sa amin ngayon.

“Hindi ka ba nagtataka?”

Instantaneous ang pagkakabaling ng tingin ko kay Kuya Kevin – gulat sa biglaan niyang pagbasag sa katahimikan. Hindi ko man masyadong nawawaan ang tinanong niya, para akong nakaramdam agad ng saya nang marinig ko ang tinig niya – mababa, walang diin, pangkaraniwan. Wala na ang bahid ng kanina’y tila pagkauyam.

“Kuya Kev?”

“Hindi ka ba nagtataka?” ulit niya.

“S-Saan?” kuwestiyon ko.

“Sa akin…” saka lang ito tumingin sa mga mata ko.

Medyo malabo ang rehistro ng tanong ni Kuya Kevin sa utak ko. Hindi ko masimulan kung saang bahagi ng pagkatao niya ako magsisimula. Ayaw kong magbuka ng bibig at baka may masabi akong hindi niya magustuhan.

Muli niyang binawi ang kanyang tingin at itinunuon sa kawalan.

“Gaano ka na katagal dito sa amin, Drew?” dugtong niyang tanong.

“Magse-seven years…?” di ko siguradong sagot.

“Seven years. Wala ka bang napapansing kakaiba?” tila may malalim na pinaghuhugutan ang mga tanong ng nakatatanda kong kapatid sa akin.

“Sa iyo?” muli’y walang kasiguraduhan kong tanong bilang tugon.

“Sa akin… sa buong pamilya…” tila nawawala sa sariling bigkas ni Kuya Kevin.

“H-Hindi kita maintindihan…”

Natahimik kami kapwa. Hindi ko alam ang dumadaloy sa utak ni Kuya Kevin. Parang random questions lang ang lumalabas sa mga bibig niya at nagsusuma-total ang utak ko sa mga bagay na sinasabi niya. Wala akong ka-clue-clue kung saan tutungo ang magiging usapan namin.

Makalipas ang ilang minuto’y muli ko siyang narinig.

“Naniniwala ka ba sa akin?”

“Tungkol saan?” nagtataka ko nang tanong, bahagyang kinakabahan. Hindi ko talaga malaman kung bakit paiba-iba siya ng tanong at tila hindi rin naman yata siya naghihintay ng kasagutan buhat sa akin.

Tumingin siyang muli sa akin.

“Hindi ko na kayang kimkimin ang mga nararamdaman ko, Drew. Pakiramdam ko, ikaw lang sa pamilyang ito ang kaya kong pagkatiwalaan.”

“Hah?” Tuluyan nang kumabog ang dibdib ko. Seryoso ang mukha ni Kuya Kevin. Pero hindi ko pa mapagtagni-tagni ang mga koneksyon ng mga tanong niya sa akin. Isa na naman ba itong mabigat na rebelasyon?

“Narinig ko’ng usapan niyo ni Kuya (Kasey) sa kuwarto mo noong gabi bago ka isinugod sa ospital,” pahayag ni Kuya Kevin bago ito muling yumuko.

Doon na ako napamaang sa sobrang gulat. Para akong sinakluban ng langit at lupa. Hindi ko alam kung paano ako sasagot. Halos tumakbo ng milya-milya ang kabog ng dibdib ko. All this time, alam na pala ni Kuya Kevin ang tungkol sa amin ni Kuya Kasey?

“K-Kuya K-Kev…” nauutal kong sambit, di ko alam kung paano magpapatuloy. Hindi ko alam na mas may gugulantang pa palang rebelasyon sa akin.

Hindi naman siya naghintay nang matagal. Sinansala niya ako at nagsabing, “No, no… Huwag kang masyadong mag-alala Drew, pangkaraniwan na lang iyang ganyan sa bahay na ‘to.”

Lalo akong napipi sa ipinahayag ni Kuya Kevin. Litong-lito na talaga ako… hindi ko alam kung paano magre-react. Marahil nabakas ni Kuya Kevin ang halu-halong emosyong gumulo pa lalo sa isipan ko.

“Drew, di ko maiaalis sa iyo ang magtaka… ang matakot… ang malito sa mga bagong bagay na natutuklasan mo sa paligid mo… marami ka pang di alam sa pamilyang kinabibilangan mo na ngayon kaya mabuti pang malaman mo kung ano pa’ng mga bagay na maaari mong matuklasan. Tungkol sa akin… tungkol sa pamilyang ito.”

Napaisip ako – sa kabila ng pagkayanig ng pagkatao ko sa mga rebelasyon. Kaya ba aloof si Kuya Kevin? Ito bang mga sinasabi niya ngayon ang dahilan kung bakit parang nagre-rebelde siya sa pamilya niya? Gaano ba kabibigat ang mga rebelasyong ito para mas ipagkatiwala niya sa akin ang lahat, higit sa pagtitiwala niya sa sarili niyang mga magulang?

“Gusto ko lang malaman mo, gaano man kabigat sa tingin mo ang pinagdaraanan mo… wala kang dapat ikatakot… huwag kang mag-alinlangan na magtapat sa amin… sa akin… dahil sinisiguro ko sa iyo, maiintindihan ka namin… at kung ano man ang gumugulo diyan sa isip mo, sinisiguro ko sa iyo… maiintindihan kita.”

“Kuya Kevin…” ang tangi kong nasambit.

Bigla akong napahagulgol. Siguro dahil sa pagkakatuklas na hindi na rin pala lihim ang bagay na matagal-tagal ko na ring pinaghihirapang itago. Nahihirapan din akong i-pinpoint kung ano ang kausap ko ngayon… kakampi ba? O kaaway? Hindi ko kasi alam kung ang mga sinasabi niya sa akin ay dapat ko bang ikakampante o ikatakot at ikahiya. Itinakip ko ang dalawa kong kamay sa mukha ko. Kasabay nito ang pagsuko ko sa napakabigat at patung-patong na emosyong lumulunod sa buo kong pagkatao.

Hindi ko na alam kung gaano katagal akong humahagulgol. Naramdaman ko ang pag-akbay sa akin ni Kuya Kevin. Umisod na pala ito palapit sa akin nang hindi ko nararamdaman. Tinapik-tapik ako sa balikat - marahil ay pamamaraan niya ng pang-aalo sa akin. Subali’t lalo akong naiyak… 

“Kuya… ba’t umiiyak iyan?” pabulong na tanong na sa pandinig ko’y nagbubuhat sa aming likuran. Ni hindi ko na namalayan ang paglapit ng isa pa sa aking mga kapatid.

“Ssshh… ako na bahala rito, Keith…” mahinang sansala ni Kuya Kevin, “iwan mo muna kami.”

Narinig ko na lang ang papalayong mga yabag. Ilang sandali pa’y nagsimulang magsalita si Kuya Kevin.

“Alam ko’ng pinagdaraanan mo Drew. Nalilito ka. Nasa-shock. Hindi pangkaraniwan sa iyo ang mga naganap, and that’s okay. Ang hindi okay ay ang pinagdaraanan mo sa kalooban mo. Kapag lumalim iyan, mag-iiwan iyan ng isang pilat sa utak mo na maaaring magtulak sa iyo para mawala sa tamang direksyon. But take it from me, hindi mo kailangang pahirapan ang sarili mo dahil lang sa takot na nararamdaman mo.”

“I don’t know Kuya. Pakiramdam ko, hindi dapat nangyari sa akin iyon. It’s not right, Kuya…” nagawa kong maisagot sa gitna ng mga singhap.

“Then just say no and leave. Kung anuman ang ayaw mong gawin, tanggihan mo. Kung hindi ka pumapayag sa mga ginagawa sa iyo, tumalikod ka at lumayo. Kung hindi mo hahayaang gawin sa iyo ang hindi mo gusto, walang gagawa noon sa iyo.” 

Para akong natauhan sa kasimplehan ng sagot ni Kuya Kevin. Napatigil ako sa pag-iyak.

“Ganoon lang kadali iyon?” 

“Ganoon lang kadali iyon,” sigurado ang sagot ni Kuya Kevin.

“Paano kung may nagawa na ako? Kung pumayag ako? Na hindi ko alam kung kagustuhan ko o nagpadala lang ako sa kahinaan ko? Wala bang weight iyon?”

“The weight of what you have done is just an illusion created by only you. If you treat it as a colorful part of your wonderful past and leave it there, then it will be. If you treat it as something that will haunt you for the rest of your life, then, it will also be.”

“What about the people I know? Ano’ng sasabihin nila? Wala bang halaga iyon?” 

“However you live your life is your choice alone - people will always choose to say whatever they want to say – but they aren't necessarily saying the absolute truth. The only truth in your existence is your own reality – your own thoughts, your own feelings, your own emotions. If you choose not to listen to them, then their words won’t matter to you; if you choose to give them importance, then their words will matter. At the end of the day, your thoughts are your reality. The rest nang mga bagay na dumaraan sa five senses mo are nothing but illusions of the vibrations created by energy. Ikaw lang ang puwedeng pumili nang kung anong damdamin ang puwede mong i-associate sa mga bagay na nakapaligid sa iyo.”

“Like how?” tanong ko bagaman bahagyang gumagaan ang pakiramdam ko dahil nakakakita ako ng katuwiran sa mga pangungusap ni Kuya Kevin.

“For instance: Sex… or better yet, gay sex. Some don’t have any idea it actually exists; some deny its existence; some ignore it; some  live it; some enjoy it once in a while; some do it in hiding; and there were some who did it and their bodies crave for it but decided to throw it all away just so they can consider themselves ‘normal’ again.

“Some people frown on it; some are half-curious about it; some are dying to try it… while some are bathing in the glory of its ecstasy.

“To some it is a pet-peeve; yet to some it is a fetish. Some see it as a beautiful thing; but some see it as an abomination… To some it’s just a lifestyle, yet to some it is the deterioration of human spirit… 

“Some accept it as an ordinary happenstance; yet some see it as an elusive fantasy… Some consider it a taboo; yet some consider it as a wonderful fairy tale… to some it’s a nightmare, while others see it as a fantasy-fulfillment!

“But you know what, at the end of the day, when you scan the amount of people around you… 95 per cent of them won’t even have the time to care.

“So, in reality, it’s all up to you… to choose which people to value; to filter which words are conducive to your personal growth; to find encouraging words amid criticisms; to focus on that one friendly face amid what seems to be a crowd of haters… everything you think, feel, speak, and do… it’s all up to you.”

Wala akong ibang masabi kundi, “I don’t know what to say…”

“Drew, uulitin ko lang sa iyo however odd or strange it may sound to you, what happened between you and Kuya Kasey is nothing beyond the ordinary in here. At ang masasabi ko lang – sa pamilyang ito, walang sinuman ang huhusga sa iyo. That I can guarantee you.”

“Pero Kuya… hindi mo alam kung ano’ng pinagdaraanan ko…”

“Siguro nga, may iba akong hindi alam… pero wala namang ibang nag-iisip niyang pinagdaraanan mong iyan kungdi ikaw lang… sino bang nahihirapan? Di ba ikaw lang din? Walang ibang taong nagpapasok ng takot sa iyo kungdi ikaw lang, therefore, ikaw lang nagpapahirap sa sarili mo.”

“Pero ayokong may masabi sa akin sina Mommy. I wanted to be the best in everything I do. I want them to be proud of me. Ano na lang sasabihin nila ‘pag nalaman nila ang nangyari sa amin ni Kuya Kasey…?”

“Andrew… bago ka pa man naospital, they’ve already known.”

“Haaaah?” Hindi ko na alam kung ano ang mas malakas… ang ekspresyon ko ng pagkagulat o ang mga kabog sa dibdib ko. Halu-halo na ang emosyon. Hindi ko na alam kung paano ako magre-react.

“Napag-usapan namin iyon. Sa totoo lang, muntik na kaming nagpang-abot ni Kuya noong gabing nalaman ko ang tungkol sa inyo. Galit na galit ako sa kanya dahil sa ginawa sa niya sa iyo. Pero, gaya nga ng sinabi ko sa iyo, there’s something strange in this family. Nakita mo naman… parang wala lang iyong nangyari… nothing has changed… no one changed… except perhaps… me.”

Sa lumanay ng pagsasalita ni Kuya Kevin, patuloy man ang nararamdaman kong pag-aalala at takot, parang nawalan ako ng dahilan upang umiyak. Naglabas ng panyo si Kuya Kevin buhat sa bulsa niya at ibinigay sa akin.

“Buti naman at natigil ka na sa pag-iyak. Magpahid ka muna. Ang pangit mo palang umiyak,” wika nito na tila nagpagaan sa damdamin ko at bahagya akong napangiti.

Matapos akong magpahid at suminga sa panyong ibinigay niya, tiningnan ko nang mata sa mata ang kausap ko.

“Pinagtatanggol mo pala ako… Salamat Kuya.”

“Well… that time, oo… kasi naman, that time, it wasn’t consensual. But if what he said is true na nagkaunawaan na kayo and something happened between the two of you ulit noong nasa hospital ka… I lift my hands off of it. Pumapayag ka na e, iba nang usapan iyon.”

“K-Kuya???”

“Drew… we may not know everything… but we know at least the important details.”

Namagitan ulit sa amin ang katahimikan. Sa isip-isip ko, bakit ko nga ba pinahihirapan ang sarili ko? Pakiramdam ko, ito na iyong pinaka-weird na portion ng pagkakatira ko sa bahay ng mga Thomas. In fact, I find this conversation so much weirder than my recent escapades. Parang pakiramdam ko, wala ng “gulat factor” sa pamilyang ito. Ang nakakatawa lang, kahit na marami sa mga questions ko ang nasagot, that despite everything, walang nagbago – pakiramdam ko, hindi ito totoo… na parang nasa isang psychiatric session lang ako at pagkatapos nito, babalik na naman sa dati ang lahat. Gugulo na naman… matatakot na naman ako… malilito.

Pero muling napukaw ang aking atensyon ng mga binitiwang salita ni Kuya Kevin.

“But you know what, all these things, all these drama – it’s all just a play in the minds of those who refuse to move beyond their boundaries. Siguro, ang natutunan ko lang out of all these happenings, iyong wala akong mararating kung sisirain ko ang buhay ko sa pagrerebelde. I admit, this setup in the family, this weirdness – it’s just too much for me. Ang hindi ko alam, lalo ko lang palang ikinukulong ang sarili ko sa bahay na ito by choosing not to focus in my studies. Na kung hindi ako makakatapos, I won’t be able to leave this place for the rest of my life.”

“Is that what brought the change in you, Kuya?” tila wala sa sarili kong tanong.

Ngumiti si Kuya Kevin at muli akong inakbayan.

“Well… actually, Ikaw. You were the reason for my change.”

“Huh? A-Ako? Ba’t ako?” tila naasiwa kong tanong.

“Naaalala ko kasi ang sarili ko sa iyo. Ganyan din ang naramdaman ko nang unang mangyari sa akin ang nangyari sa iyo. I felt violated… filthy. Diring-diri ako sa sarili ko. Kaya ang tagal kong nagkimkim ng galit… ang tagal kong nagkulong… ilang taon akong nagtago para lang di na maulit iyong nangyaring iyon sa akin. And in this family, no one will ever understand why I felt like that. Kasi nga, normal na lang iyon sa kanila… kaya sarili ko ang sinisisi ko. Kasi akala ko, ako ang masama… ako ang di nakakaintindi. Akala ko, ako ang may problema. But when I heard you that night, and realized how you reacted sa ginawa sa iyo ni Kuya (Kasey)… it was an awakening. Na-realize ko, there was nothing wrong with how I took it; there was nothing wrong with how I felt. Natural lang pala talaga ang makadama ako ng rejection sa sarili ko at sa mga taong gumawa sa akin ng ganoon. Natural lang pala ang makadama ako ng galit at pagkauyam."

Bahagya na lamang ang pagkabigla ko sa ipinagtapat na iyon ni Kuya Kevin. Nahigingan ko nang dito patungo ang usapan dahil sa uri nang mga rebelasyon niya sa akin… sa mga sagot sa mga una niyang katanungan.

“And then, I thought, if I didn't agree with what was done to me, I have to do something about it. Either I continue to rebel, continue to live in seclusion, or leave. But if I choose to leave, kailangan ko ring magplano. If I leave without money and without any idea of what’s to happen in my life – then I may not survive. I want to survive. I want to taste the freedom that I think I deserve. And the only way I can do that is by finishing my studies. Then I’ll find a good job to support myself… tapos, aalis na ako rito. In the meantime, I’d like to make staying here worth my while. So I decided, I should at least be kind to someone… and since we, at least, have the same first reaction on this experience, and that at some level, we understand each other, I thought it should be you.”

“Kuya…” damang dama ko ang sincerity sa mga salita ni Kuya Kevin.

Ilang seconds din ang nakalipas bago ko ginagap ko ang kaliwa niyang kamay ng aking kanan at saka muling nagsalita.

“Kuya… all these revelations… pati ang mga katwiran mo at mga payo, I highly regard them. And I might still be crying in fear right now kung hindi mo ako kinausap. Sa totoo lang, gulung-gulo na ang isip ko. Because of this conversation, nagkaroon ng sagot ang maraming mga tanong na bumabagabag sa akin. You have no idea how big a help you are to me. Maraming-maraming salamat, Kuya.

“And I assure you, when you’re feeling low… if you need someone to talk to… to understand you… I am here for you," dagdag ko.

Ngumiti si Kuya Kevin at umakbay sa akin. Ang sarap sa pakiramdam… nang biglaang paglaya… nang makahanap ng kakampi… nang makahanap ka ng isang taong matatanggap ka sa kabila ng mga imperfections mo.

Maganda na sanang matatapos ang lahat, kung hindi lang ako biglang nag-comment ng magkalas kami sa pagkakayakap sa bawa’t isa, “I just can’t believe Kuya Kasey could do it to both of us...” 

Biglang natigilan si Kuya Kevin. Parang bigla siyang naging alumpihit at tila nagdadalawang isip kung dapat ba siyang magsalita.

“It wasn’t him who did it to me.” Tiim-bagang niyang tugon.

Bigla akong kinabahan sa sagot niya. Parang nakaramdam ako ng pagbaligtad ng sikmura sa imaheng pumasok sa aking isipan. Ang inosenteng mukha, ang kagalang-galang niyang presensiya, ang kapita-pitagan nitong tindig… and mabait at mapagmahal na asawa… hindi kaya si… no… NO! Hindi pupuwedeng siya… Please let it be another person… 

“Kung ganoon… s-sino???” nangangatal ang labi ko dahil naramdaman ang muling panginginig ng katawan ko. 

“S-Si D-Daddy…” galit niyang sagot, pagkuwa’y biglang nanahimik…

Tuluyan akong nanghina nang makumpirma ang aking sapantaha. Hindi ko lubos maisip na magagawa ni Uncle Frank sa sarili niyang anak ang paglapastangan dito. Nakadama ako ng matinding habag kay Kuya Kevin. Mas kahabag-habag pala ang pinagdaraanan nito kumpara sa pinagdaraanan ko. Iniangkla ko ang kaliwa kong kamay sa katawan niya bilang pagkokonsola. Nakita ko ang pangingilid ng luha niya gayundin ang pangunguyom ng kanyang mga kamay… naramdaman ko ang naipong galit sa kanyang kalooban.

Pero hindi ko inaasahang may karugtong pa pala ang kanyang confession… karugtong na, nang mga sandaling iyon, wari ko’y gumunaw ng tuluyan sa perpektong mundong kinalalagyan ko.

“… at saka… si Mommy!”